De tabel kinderbehoefte te hoog geschaald

[MikeP]

Beste mede vaders,

Tijdens mijn scheiding is er gebruik gemaakt van de TREMA regeling om de kinder alimentatie vast te stellen.

Een van de tabellen is de kinderbehoefte. Deze geeft aan wat je kinderen aan geldelijke behoefte hebben per maand. Wat mij in negatieve zin is opgevallen is dat de bedragen in deze tabel erg hoog uitvallen.
In mijn geval zit ik met 2 kinderen zo rond de 1200 euro per maand (ongeveer 600 euro per kind). Dit lijkt me van de zotte.
Ik zou ook erg graag willen weten op basis van welke behoeftes deze bedragen zijn berekend. Is het alleen eten en drinken of komt daar zaken zoals kleding, contributies, opvang, etc bij? Kortom, ik vind dit erg onduidelijk.

[ll2014]

De basis voor de berekening van de behoefte is dat volgens CBS cijfers voor 1 kind 17% van het inkomen wordt uitgegeven, voor 2 kinderen 26%, voor 3 kinderen 33% en voor 4 kinderen 40%.
Er wordt dus gekeken naar het gezamenlijk netto besteedbaar inkomen van voor de scheiding en in principe gaat het dan om een totaalbedrag.
Alleen heel uitzonderlijke zaken zoals bijvoorbeeld hoge uitgaven voor het beoefenen van topsport of in verban met een bepaalde afwijking extreme medische kosten zijn niet meegeteld.
Als beide partners het met elkaar eens zijn kan er best van de tabel worden afgeweken.

[MikeP]

Dank je voor je antwoord.
Ik begrijp uit je woorden dat de zaken die ik genoemd heb in mijn eerdere bericht dus incluis de alimentatie zouden moeten zijn.

Is er ergens een officiele uitleg hierover te vinden op het internet? Ik heb het tot nu toe nog niet gevonden. Het zou mij enorm helpen, aangezien de alimentatie in mijn geval al ruim voldoende zou moeten zijn om de kosten ook te dekken.

[ll2014]

Heel erg leesbaar is het verhaal niet, maar hier staat het officiële rapport: http://www.rechtspraak.nl/Procedures/La ... 2014-2.pdf

[Rocco]

De basis voor de berekening van de behoefte is dat volgens CBS cijfers voor 1 kind 17% van het inkomen wordt uitgegeven, voor 2 kinderen 26%, voor 3 kinderen 33% en voor 4 kinderen 40%.
Er wordt dus gekeken naar het gezamenlijk netto besteedbaar inkomen van voor de scheiding en in principe gaat het dan om een totaalbedrag.
Alleen heel uitzonderlijke zaken zoals bijvoorbeeld hoge uitgaven voor het beoefenen van topsport of in verban met een bepaalde afwijking extreme medische kosten zijn niet meegeteld.
Als beide partners het met elkaar eens zijn kan er best van de tabel worden afgeweken.

Ik ben van mening dat deze % overboord moeten. Het is onzin om te stellen dat een correcte gang van zaken is. Want je creert hier te vaak mee dan 1 van beide partners hier een te groot deel van moet betalen.
Ik ben voor een stelsel met absolute bedragen. Waarom? Omdat als er een scheiding plaatsvindt er voortaan van het voormalige huwelijksinkomen 2 huishoudens bedropen moeten worden. Een brood, spijkerbroek of zwemles wordt ook niet betaald als % van je inkomen. Zie je het al voor je bij de bakker. Een gesneden volkoren sesam 0,05% van netto maandloon.
Met de huidige regeling kan een kwaadwillende alimentatiegerechtigde een relatief ruim inkomen genereren zonder daar maatschappelijke inspanning voor te leveren. Om vervolgens voor kinderen te zorgen op bijstandsniveau.

Mijn eigen praktijk, mijn ex werkte al 3 jaar niet meer. Maar haar rechtsbijstandsadvocaat telde in haar berekeningen gewoon het laatste loon van mij ex bij het gezinsinkomens op. Dat was dus al 3 jaar niet meer de praktijk. Dus de KA behoefte lag op ruim € 800, zijnde 17% van het netto inkomen. Ook rommelde de advocaat met mijn inkomensbestanddelen waardoor een eenmalig COA uitkering en uitbetaling van overtollige vakantie uren in maart, via een aanname in het cumulatieve loon in 4 voud in mijn jaarsalaris naar de rechtbank werd gestuurd als zijnde feiten. Ofwel, mijn loon was spontaan € 15.000 meer dan de realiteit. Je kunt je voorstellen wat dit met mijn draagkracht deed voor de PA. Gelukkig waren mijn advocaat en ik slimmer en is er dus weinig overeind gebleven van de eis om alimentatie. Niet dit ik nu niets betaal, maar ik betaal nu een reeel bedrag. Gebaseerd op een budget van het Nibud. En ik betaal mijn ex geen euro meer.
Het Nibud budget is gebaseerd op absolute getallen, dus een gesneden volkoren sesam voor € 2,00.
Vervolgens moet gekeken worden naar hoeveel een alimentatieplichtige hiervan naar redelijkheid kan betalen. Maar het kan nooit meer zijn dan dat budget. Wil je als alimentatiegerechtigde meer luxe voor je kind, dan moet je daar maar voor werken. Dat is nadeel van scheiden. Beiden gaan erop achteruit. Maar die achteruitgang moet wel eerlijk(er) gedeeld worden.

[ll2014]

Het uitgangspunt van kinderalimentatie is dat een kind indien mogelijk dezelfde luxe kan houden als direct voor de scheiding.
Dat is op zich ook een goed streven, het kind kan er immers niets aan doen.
Daarom wordt er dus niet gewerkt met absolute budgetten, en ik denk dat dat op zich ook goed is.
Helaas is het wel vaak zo dat ook rechters aantoonbaar in het voordeel van de moeder rekenen.
In mijn geval is bijvoorbeeld een onkostenvergoeding zonder meer bij mijn inkomen opgeteld alsof ik dat netto zou kunnen besteden.
Aan de kant van de moeder wordt ze op haar blauwe ogen geloofd dat ze geen inkomen van haar vermogen heeft.
Volgens de rechter heeft moeder dus geen draagkracht.
Toch wat vreemd dat ze dan geen toegewezen advocaat krijgt, wat ook eenvoudig door de rechter te controleren zou moeten zijn.
Heel bijzonder vind ik dat iemand zonder draagkracht drie keer per jaar op vakantie kan gaan, een nieuwe auto kan aanschaffen, een duren advocaat kan huren en ga zo nog maar even door.
Maar dat neemt niet weg dat het uitgangspunt voor de behoefte van het kind wel redelijk is. Alleen zou die behoefte eerlijker verdeeld moeten worden en niet bijna automatisch bij de vader terecht moeten komen.

[Rocco]

Het uitgangspunt van kinderalimentatie is dat een kind indien mogelijk dezelfde luxe kan houden als direct voor de scheiding.
Dat is op zich ook een goed streven, het kind kan er immers niets aan doen.
Daarom wordt er dus niet gewerkt met absolute budgetten, en ik denk dat dat op zich ook goed is.
Helaas is het wel vaak zo dat ook rechters aantoonbaar in het voordeel van de moeder rekenen.
In mijn geval is bijvoorbeeld een onkostenvergoeding zonder meer bij mijn inkomen opgeteld alsof ik dat netto zou kunnen besteden.
Aan de kant van de moeder wordt ze op haar blauwe ogen geloofd dat ze geen inkomen van haar vermogen heeft.
Volgens de rechter heeft moeder dus geen draagkracht.
Toch wat vreemd dat ze dan geen toegewezen advocaat krijgt, wat ook eenvoudig door de rechter te controleren zou moeten zijn.
Heel bijzonder vind ik dat iemand zonder draagkracht drie keer per jaar op vakantie kan gaan, een nieuwe auto kan aanschaffen, een duren advocaat kan huren en ga zo nog maar even door.
Maar dat neemt niet weg dat het uitgangspunt voor de behoefte van het kind wel redelijk is. Alleen zou die behoefte eerlijker verdeeld moeten worden en niet bijna automatisch bij de vader terecht moeten komen.

Ik kan het met maar 1 ding eens zijn in je post. En dat is dat kind(eren) er niets aan kunnen doen als ouders gaan scheiden.

Voor de rest geld dat het in 99% (of iig het overgrote deel) van de scheidingen gewoonweg niet realistisch is om dezelfde levensstandaard te blijven behouden. Voortaan moeten er van één gezamenlijk inkomen tenslotte 2 huishoudens worden gefinancierd. Het is onrealistisch om het morele uitgangspunt te hanteren dat kinderen op hetzelfde welvaartsniveau moeten blijven leven. Het is toch niets anders dan wanneer de vader of moeder werkloos wordt, een kind daardoor ook in inkomen en dus welvaart achteruit gaat? Ofwel levensgebeurtenissen hebben altijd invloed op de welvaart van kinderen. Positief of negatief.

Het is niet omdat ik een alimentatie betalende man ben dat ik vind dat dit anders moet. Ik denk ook niet in man en vrouw, maar in gerechtigde en plichtige. De man vrouw discussie is niet van deze tijd. Dat gezegd hebbende, realiseer ik mij absoluut dat 95% van de alimentatie gerechtigden vrouw is. En vrouwen houden er in scheidingen en dus alimentatie kwesties andere normen en waarden op na dan mannen. Dat blijkt simpelweg uit de dagelijkse praktijk. Vaak is het tijdens een huwelijk al zo dat mannen sneller toegeven aan vrouwen dan andersom. Dat is simpelweg het verschil tussen mannen en vrouwen. Dit zie je in scheidingsprocedures ook veel terug. Vrouwen zijn op een dieper psychisch niveau opzoek naar "verzorging". Dat is een breed en diep onderwerp, maar geeft wel inzage in motivatie en gedragsverschillen tussen mannen en vrouwen. Te vaak ondergaan mannen de vaak financieel desastreuze gevolgen van een scheiding. En waarom? Simpelweg omdat scheidingen uitgaan van een niet reëel beeld van de hedendaagse werkelijkheid. Hoe vaak betalen mannen nog een hypotheek zonder dat ze het vruchtgebruik van een woning hebben tijdens een scheiding?
De huidige regels gaan uit van verouderde principes. Principes die een alimentatiegerechtigde een strategisch voordeel op financieel gewin geven. Ik vind dat ethisch onjuist. Waarom kan dat? Omdat de wetgeving nog uit de jaren 50/60 komt. Het uitgangspunt dat een jong volwassene zijn volwassen bestaan start en dit tot zijn pensioen vasthoud. Destijds was het legitiem om ex vrouwen (concreet als vrouw benoemd) te beschermen.
Dat is niet meer van deze tijd. Mensen maken moreel andere keuzes in 2014. De maatschappij is geëmancipeerd. Mannen en vrouwen zijn gelijken van elkaar. Waarom ontstaat er tijdens een scheiding dan ineens zo'n groot verschil tussen een alimentatieplichtige (95% man) en gerechtigde (95% vrouw)? Dat is raar.
Ik merk in je post dat je er ook moeite mee hebt. Ik kan daar begrip voor opbrengen. Als mijn advocaat geen topper zou zijn geweest en die van mijn ex een prutser zou ik ook dik t schip in zijn gegaan. Begrijp mij niet verkeerd, ik betaal nog steeds een redelijk bedrag aan alimentatie, maar als ik de bijna frauduleuze praktijken van een wederpartij zag, realiseer ik mij dat een alimentatieplichtige compleet radeloos kan worden. En je kunt er niet zo veel aan doen. Dus moet het anders. Scheidingen en dus alimentatie moeten met een mentaliteitsverandering ondergaan. Begin eens met de leeg vel papier en laat de potentiele alimentatiegerechtigde eens een antwoord op de volgende vraag opschrijven: Vind je dat je aanstaande ex partner aan jouw nieuwe individuele huishouden moet bijdragen? Indien ja, stel dan eens de vragen: Waarom? Daarna, hoe lang? en daarna hoeveel?
Ik durf het wel aan dat hier hele andere discussies uit voortkomen dan alle
ellende die je steeds vaker leest en hoort.

Je kunt dan stellen dat met name kinderen op hetzelfde welvaartsniveau moeten blijven leven. Maar degene die dat principe heeft opgeschreven, heeft een totaal niet realistisch wereldbeeld, of is zelf miljonair. Dit kan alleen als het om zeer vermogende ouders/partners gaat, zodat er na scheiding nog steeds 2 boven modale inkomens zijn.
Leven op hetzelfde welvaartsniveau gaat ook om de vraag hoe het met iemand verantwoordelijkheidsgevoel zit. Met iemands mentaliteit.
Luxe en comfort is geen "recht", wat aan iemand ontleent kan worden. Luxe en comfort is consumptie, en daarmee een keuze. Iemand moet er moeite voor doen. Je kiest voor een BMW ipv een Kia. Je kiest voor een wereldreis. Je kiest ervoor om een Armani pak te kopen ipv een bij C&A.
Tijdens een huwelijk gun je, uit liefde, de ander de voordelen die het gezamenlijke leven met zich meebrengt. Dat heet geven en nemen. Op het moment dat de liefde over is, wat dan? Gun je het de ander nog? Wil je dan nog geven en nemen met de ander. Diegene met wie het niet meer samen gaat? Of ben je van mening dat die persoon zelf zijn of haar verantwoordelijkheid voor het welvaartsniveau moet nemen?
De huidige wetkaders resulteren wat mij betreft te veel in een ex partner die neemt, maar niets geeft én daarin beschermt wordt door de wet. Deze ex partner is de alimentatie gerechtigde. Deze persoon heeft enkel rechten en geen plichten naar de ander. De wet maakt een alimentatieplichtige van een mens tot een instituut, waar een alimentatie gerechtigde als ware een sociale dienst financiële middelen kan halen.

Dat is de reden waarom de mentaliteit omtrent alimentatie moet veranderen. Maatschappelijk moet het dienen als een vangnet op weg naar een zelfstandig leven voor beiden exen. Geen verplichting van 12 jaar, geen procenten van een inkomen. Ook niet voor de kinderen. Dat klinkt cru misschien. Maar dat is het niet. Waarom niet? Omdat (in 99%) ouders van hun kinderen houden. Stel dat 1 ouder per kind € 300 KA per maand betaald, wil je je kind dan niet meer mee op vakantie nemen? Wil je dan geen spaarpotje voor de studie of rijbewijs aanmaken? Wil je geen nieuwe kleren meer kopen als je ziet dat deze te klein worden? Natuurlijk wil je dat wel. Maar die (financiële) verantwoordelijkheid neemt die betalende ouder al. De schoen gaat wringen als de ontvangende ouder neemt die verantwoordelijk niet neemt en het geld ergens anders aan besteed. Hierdoor is er zo vaak gezeur over alimentatie. 1 van beide exen neemt geen financiële verantwoordelijkheid. Maar hoeft dat dus ook niet van deze wetgever.

[ll2014]

De schoen gaat wringen als de ontvangende ouder neemt die verantwoordelijk niet neemt en het geld ergens anders aan besteed. Hierdoor is er zo vaak gezeur over alimentatie. 1 van beide exen neemt geen financiële verantwoordelijkheid. Maar hoeft dat dus ook niet van deze wetgever.

Daar heb je een sterk punt, ik zie dat zelf ook.
Aangezien mijn ex en ik niet getrouwd waren, en ook bewust geen geregistreerd partnerschap hadden, zijn er geen partneralimentatieverplichtingen.
Dat is volgens mij nu één van de oorzaken waarom mijn ex nu probeert zoveel mogelijk geld binnen te harken via het kind.
Mijn zoon woont dus ondertussen bij mij en is alleen 1x per twee weken een lang weekend bij moeder. Ik betaal dus vrijwel alles voor hem.
Daarnaast heeft het Hof besloten dat ik moeder nog kinderalimentatie ter hoogte van de zorgkorting moet betalen, €137,50 per maand.
Dat bedrag is dus uitsluitend voor verzorging van twee lange weekends.
Uit eigen ervaring weet ik dat dat echt niet zoveel kost.
Toch is mevrouw nog niet tevreden en onderzoekt ze of ze tegen de uitspraak in cassatie kan gaan....

[Rocco]

De schoen gaat wringen als de ontvangende ouder neemt die verantwoordelijk niet neemt en het geld ergens anders aan besteed. Hierdoor is er zo vaak gezeur over alimentatie. 1 van beide exen neemt geen financiële verantwoordelijkheid. Maar hoeft dat dus ook niet van deze wetgever.

Daar heb je een sterk punt, ik zie dat zelf ook.
Aangezien mijn ex en ik niet getrouwd waren, en ook bewust geen geregistreerd partnerschap hadden, zijn er geen partneralimentatieverplichtingen.
Dat is volgens mij nu één van de oorzaken waarom mijn ex nu probeert zoveel mogelijk geld binnen te harken via het kind.
Mijn zoon woont dus ondertussen bij mij en is alleen 1x per twee weken een lang weekend bij moeder. Ik betaal dus vrijwel alles voor hem.
Daarnaast heeft het Hof besloten dat ik moeder nog kinderalimentatie ter hoogte van de zorgkorting moet betalen, €137,50 per maand.
Dat bedrag is dus uitsluitend voor verzorging van twee lange weekends.
Uit eigen ervaring weet ik dat dat echt niet zoveel kost.
Toch is mevrouw nog niet tevreden en onderzoekt ze of ze tegen de uitspraak in cassatie kan gaan....

Schokkend verhaal gewoon. Dit komt gewoonweg over alsof jij je kind naar de BSO brengt oid.
Zie hier wederom het verschil tussen mannen en vrouwen. Het verschil tussen geven en nemen. Waarom dwingt de wetgever een gerechtigde niet tot het opstellen van een zelfvoorzieningsplan iod? Ik vind dit gewoonweg stuitend. Is je ex in staat om te werken? Qua gezondheid bedoel ik dan? Qua tijd is het iig geen probleem als ik het zo lees.

[ll2014]

Is je ex in staat om te werken? Qua gezondheid bedoel ik dan? Qua tijd is het iig geen probleem als ik het zo lees.

Mijn ex is prima in staat om te werken, ze werkt ook 20 uur in de week en vind dat eigenlijk wel voldoende.
Toen ik bij de rechtbank stelde ook graag minder te werken dan de 40 uur die ik nu werk, en of daar rekening mee kon worden gehouden bij de berekening, was haar advocaat er als de kippen bij om te stellen dat je in deze tijd van crisis toch echt niet minder kon gaan werken....

Eerlijk vind ik de huidige situatie zeker niet, maar als ik een rekensommetje maak dat ik nog maximaal ruim 4 jaar er aan vast zit, is de conclusie dat ik aan advocaatkosten vrijwel hetzelfde kwijt zal zijn, misschien zelfs wel meer en dan is resultaat ook nog eens niet verzekerd.

Komt nog bij dat ik de afgelopen twee jaar veel te veel kinderalimentatie betaald heb en volgens mijn advocaat zou ik dat terug kunnen vorderen of verrekenen met de nieuwe termijnen.

Je komt dan gelijk op iets heel anders, als jij even je kinderalimentatie niet betaalt staat het incassobureau voor moeders (LBIO) direct op de stoep om te dreigen met loonbeslag. Als je ex vervolgens de uitspraak van de rechter niet nakomt en eenvoudig weigert het teveel betaalde terug te betalen is er geen incassobureau voor vaders dat gratis diensten verleent.
LBIO is puur een discriminerende organisatie, probeer alleen maar eens een aanvraag voor incasso te doen, als aanhef staat standaard al "Mevr." ingevuld terwijl "Dhr." alfabetisch toch echt eerder komt. Er is dus bewust moeite gedaan om daar "Mevr." te tonen.

Al met al moet ik wel zeggen dat ik dolblij ben met het feit dat mijn zoon nu grotendeels bij mij is, en hij daar ook heel gelukkig mee is.
De financiën komen wat mij betreft toch echt op de tweede plaats.

[Rocco]

Zie je. Nog een reden om met absolute bedragen te werken ipv met %.
Als je als alimentatieplichtige al fulltime werkt, en als gerechtigde niet, dan is het toch de keuze van de alimentatie gerechtige dat ze minder welvaart en luxe heeft. Zo simpel is dat. Iemand die 20 werkt, verdient per saldo "de helft" van wat iemand die 40 uur werkt. Volgens mij een keuze.
Waarbij ze vindt dat ze rechten aan jou kan ontlenen. Dat moet wettelijk niet mogelijk zijn.

Ik zal mij eens in dat LBIO verdiepen. Eens kijken wat de formele doelstelling ervan is. Want ik kan mij zo voorstellen dat als jij een vordering hebt ivm te veel betaalde alimentatie dat gewoon een private vordering is op een "derde". Daarmee is jouw alimentatieplicht nog niet verdwenen. Misschien moet jij dus een normaal incassobureau inschakelen ofzo. Als ik alle verhalen zo lees kun je er alleen terecht als je een alimentatie gerechtigde bent. Maar ondanks dat jij een vordering hebt op je hex, ben je nog steeds alimentatieplichtig. Zij is natuurlijk als de dood dat je gaat verrekenen.
Misschien een idee om een formele, via advocaat oid, dreigbrief te versturen. Met het verzoek om een terugbetalingsregeling en als er geen opties meer zijn ook een incassobureau in te schakelen voor loonbeslag. Ik weet eigenlijk niet eens of er bureau's zijn die dat voor partcilieren doen tegen een redelijke prijs.
Hoe dan ook. Geniet lekker van de tijd met je zoon. Want dat is idd het belangrijkste.