Dilemma!!

[indifairey]

Goedemiddag, Heb lang getwijfeld of ik jullie vaders zou vragen om advies,
nou heb het toch maar gedaan, omdat ik er zelf niet meer uitkom, dus bij deze.
Ben een vrouw/moeder van 41jaar [single], gescheiden sinds 2006, heb een zoon van nu 11 jaar oud die nu in groep 7 zit.
Wij [lees kids en ik] zijn in 2010 terug verhuisd naar mijn geboorteplaats waar ik ben opgegroeid,ben destijds in 1996 verhuisd naar de stad waar mijn nu ex woont.
Heb nooit echt een sociaal leven gehad in de stad daar en was vaak in mijn geboorteplaats waar mijn familie woont.
toen de mogelijkheid kwam dat ik eindelijk na 5 jaar een eengezinswoning kon huren ben ik dus terug verhuisd.
Nu wil het geval dat ik 1.5 jaar verder super gelukkig ben hier terug in mijn dorp, alleen over onzer beider zoon heb ik veel zorgen,
ben namelijk bang dat hij sociaal afgestompt word als ik hem bij mij laat blijven wonen,hij kan bijvoorbeeld niet fatsoenlijk op voetbal,
omdat hij op vrijdag om de week na zijn vader gaat, en onze zoon het erg vind zijn team genootjes in de steek te laten want ik moet wedstrijden spelen,
en papa vind het nooit goed dat die me dan pas zaterdag ziet!
Dat is loyaliteit na zijn vader toe en dat siert hem, alleen ik ben zijn moeder voedt hem al vanaf 2006 alleen op,zie onze zoons verdriet dagelijks en hij is een kind dat nog niet kan relativeren toch?
Wat als die zo iets ouder word,altijd achter een playstation zit, niets onderneemt als sport of leuke dingen doen met vriendjes als discozwemmen enz...
straks komen daar de vriendinnetjes bij,hij [lees onzer beider zoon] heeft dat nu allemaal nog niet door maar ik als moeder wel.

Daarom zit ik dus in een dilemma, ik sta niet op goede voet met vader,hij betaald bijv.geen alimentatie voor onze zoon, partneralli heb ik zelf nooit gewild want neem geen geld aan van mijn ex
dan had ik maar niet moeten scheiden,ondanks alles heb ik altijd gevochten dat mijn zoon ook zijn vader heeft.
Dat is me dus ook gelukt,want ik vind dat alimentatie betalen geen chantage middel mag zijn [zoals zoveel moeders dit wel doen] want alli staat los van een goede band opbouwen met beide ouders.
Voor mij was mijn ex niet goed,neemt dus niet weg dat die voor onze zoon niet goed is, ben er van overtuigd dat zijn vader net zoveel van hem houd als dat ik van onze zoon houd.
Alleen ik ben realistischer en kan helaas niet met mijn ex communiceren, mijn ex is egoïstischer en zegt heel concreet jij wou scheiden, jij wou verhuizen,dus jij moet maar zorgen dat je alles
goed regeld en dat je mijn zoon brengt en haalt,jij hebt een auto bla bla.....het is om de week 240 km heen en terug om onze zoon weg te brengen,rechtszaak na rechtzaak heeft die aangespannen
en alle 4 keren heeft die geen gelijk gekregen van de haal/brengregeling tot woonverblijfplaats van onze zoon en dat heeft hem denk ik tot een verbolgen man gemaakt.
doet er ook niet toe, want daarmee los ik het dilemma niet op.

Ik persoonlijk denk dat wanneer onze zoon na de middelbare school gaat hij beter af is bij zijn vader als het gaat om zijn sociale leven,zoals hierboven geschreven,
ik zal geen probleem maken als onze zoon wil voetballen en ik hem pas op zaterdagmiddag kan komen ophalen,mocht hij ouder zijn en er komen vriendinnetjes enz.. in beeld
ben ik de eerste die dat zal toejuichen want wil dat hij geniet van zijn leven,wie ben ik om hem dat te onthouden,al is het een dag of middag met de zoon samen,als ik hem maar even kan zien,
omgekeerd [lees vader] zal dit nooit gebeuren.want zoals hij zegt ik heb een bezoekregeling en ik wil hem van vrijdag 19.00 tot zondag 19.00 uur.
Is dat denken in het belang van je zoon of egoïstisch.
Zijn vader werkt hele dagen, dus zal de zoon veel alleen zijn op de dag,zeker de eerste 2 jaar nog niet echt een prettig idee, want ook kinderen van 11, 12 en 13 hebben sturing/opvoeding
nodig om daar later profijt van te hebben in hun verdere leven.
Het voordeel is echter wel dat onze zoon vanaf klas 1 middelbare school een vriendenkring kan opbouwen, en er niet word touwgetrokken dat onze zoon in tweestrijd zal komen
omdat die niet durft te zeggen dat die liever een weekend overslaat,omdat hij weet dat ik opensta voor zijn mening.
Bij zijn vader zal die dat nooit doen, ook niet als die 14,15 of 16 is, daarvoor heeft teveel respect voor zijn vader,
dat is een onbeschreven iets wat ik niet kan uitleggen,zal komen doordat zijn vader Moluks is,en onze zoon anders aankijkt tegen papa dan tegen mama die wat flexibeler is.
Zouden jullie vaders mij aub is wat advies kunnen geven wat ik het beste zou kunnen doen.

groet Indi

[TrotsePa]

Beste Indi.
Als ik het goed begrijp is jullie gezamelijke zoon nu 7 jaar en zit hij op voetbal?
Overigens een kleine tip: communicatie is vaak een probleem, wat goed zou zijn is op zoek te gaan naar een onafhankelijke specialist die je helpt met het communiceren met de vader. Het zal zeer goed zijn voor jullie zoontje en is een win-win situatie

[indifairey]

@trotse pa,

Nee onze zoon is 11 jaar nu, zit in groep 7 van de basisschool, en wil graag op voetbal, maar durft niet aan zijn vaders mening te tornen, er zijn al 2 mediation trajaecten afgebroken omdat vader verbaal agressief na mij toe reageert, [lees omdat die verbolgen is dat ik destijds wou scheiden waar hij nooit voor getekend heeft]ben gescheiden na een 6 maanden periode van berusting omdat hij niet wou scheiden, ik heb hem de laatste keer [waar de mediator bij zat] gezegd dat die zichzelf maar een ei over dwars bakt en de t***** kan krijgen, dat ik gescheiden ben, en alleen nog over de zoon wil praten, maar daar kan de ex zich niet in vinden, die wil nog steeds mijn leven bepalen, en helaas voor de ex ben ik niet meer zijn bezit en doe ik wat ik wil anders had ik namelijk net zo goed getrouwd kunnen blijven.
dat is ook waarom ik in zo een dilemma zit,
Want hij is wel goed voor de zoon en houd wel van zijn zoon en dat wij niet kunnen communiceren, is dan pech, als die maar wel in het belang van onze zoon blijft denken toch?
Dus nog altijd de vraag, wat is wijsheid, laat ik mijn zoon gaan voor zijn eigen bestwil en kan die leven, omdat ik hem begrijp.............. of laat ik hem bij mij blijven en moet ik onze zoon zien weg kwijnen omdat die niks kan doen hier wanneer die zo op de hogere school zit.Ik denk namelijk dat het bepalend is [zeker in ons dorp] dat wanneer een kind na de hogere school gaat hij een vriendengroep heeft/krijgt waar die de rest van zijn jeugd en misschien zijn leven mee zal blijven omgaan. En dat het dus niet bevorderlijk is voor een kind om bijvoorbeeld in klas 2 of 3 in een keer over te stappen na een andere school in een andere plaats 120 km verderop weer opnieuw een leven te moeten opbouwen, maar misschien denk ik wel te ingewikkeld. en omschrijf ik het krom.
dank je wel voor het reageren in ieder geval.

[TrotsePa]

Heb je al aan vader gevraagd of hij wil en kan?

[indifairey]

@ trotse pa,

Ja dat heb ik en ook aan onze zoon, de zoon wil hier blijven wonen, vader vind het goed dat de zoon bij hem komt wonen, maar komt met dezelfde bezwaren als wie er dan voor de zoon moet zijn als hij werkt, tsja dat is op dat moment zijn probleem, ik moet dit nu ook zelf oplossen, en kan niet als oppas fungeren als ik 120 km verderop woon.

Dus ex zegt dan moet je maar terug verhuizen na hier dan zijn alle probs opgelost. ik heb dan eindelijk mijn zoon bij me.Maar zo werkt het in het leven niet, als ik terug verhuis kan de zoon net zo goed bij mij blijven daar ik vanaf dat hij geboren is de hoofdopvoeder ben.

en dat bedoel ik dus, kinderen zijn ook gebaat bij opvoeders [in dit geval moeder/vader] die gelukkig zijn, ik weet dat ik niet gelukkig ben in de stad, en hier mijn vrienden en kennissen en familie kortbij heb, en wel gelukkig ben.

Wie is mijn ex om te bepalen waar ik moet wonen, dan kan ik toch net zo goed getrouwd blijven, mijn ex wist dat ik hiervandaan kwam, en het liefst op de knieën terug kroop naar hier, waarom zo moeilijk doen in het belang van je zoon.

is dat de trots van een vader, wat is dat? is het zo moeilijk je zoon die dolgraag zou willen voetballen [ hij dit min of meer verbiedt doordat er een bezoekregeling is van 19 tot 19 om de week] om die kleine jongen een wedstrijd te laten spelen op zaterdagmorgen, en hem daarna door mij te laten brengen? ik snap het gewoon niet meer.

[TrotsePa]

Erg lastige kwestie is het inderdaad.

En er zijn al 4 rechtzaken geweest over het ophalen en wegbrengen?

[indifairey]

jeps , ben in 2006 gescheiden nooit last gehad omdat ik kortbij hem woonde, toen we gingen verhuizen eind 2010 heb ik in een tijd van 8 maand 4 rechtzaken gehad, ook m.b.t verblijfplaats, want doordat ik verhuisde wou die zijn zoon bij hem hebben.

vanaf dat we verhuisd zijn heb ik onze zoon altijd tot over de helft gebracht naar het station of carpoolplaats waar hij dan overgeheveld werd, ook dat wou die niet meer, want ik wou verhuizen dus ik moest hem maar ophalen en wegbrengen tot aan de voordeur.dus weer rechtzaak, helaas voor hem heeft
hij geen gelijk gekregen omdat ik altijd schappelijk ben gebleven en onze zoon 78 km weg bracht, tegenover hem die zijn zoon maar 42 km moest ophalen, over een snelweg ongeveer 30 minuten terwijl ik de 80km weg moet nemen, om er te komen, en was echt wel meer dan een uur onderweg voordat ik mijn bestemming bereikte.

ach ja al met al geen gemakkelijk iets

[TrotsePa]

Ik heb ongeveer een half jaar geleden de serie "in therapie" gevolgd waarin twee ouders gezamelijk met hun zoontje middels therapie uit deze kwestie gekomen zijn. Het was erg interessant om te volgen en te zien hoe ouders en zoon er onderling uit zijn gekomen. Ook al blijft het tv.

Laten we eerlijk zijn. Het is natuurlijk nooit goed voor een kind om zo ver van een ouder te wonen. Het is een situatie die ik zelf nu probeer te voorkomen dmv een kort geding.

Bij jullie ligt het kennelijk anders waarbij onbegrip bij jullie zoon ook nog eens een grote rol kan spelen. Mijn advies zou zijn : waak daar voor en zorg voor een derde onafhankelijke.

[indifairey]

@trotse pa, was het maar waar dat mijn ex therapie zou willen volgen, ik ben niet voor jan met de korte achternaam gescheiden, had die maar iets gedaan destijds, heb co-ouderschap voorgesteld, hem alles proberen te laten bepalen, nergens ging die op in, omdat hij niet wou scheiden, na de zoveelste ruzie [verbaal geweld] heb ik 112 gebeld en de telefoon neergelegd waarop mijn tel is nagetrokken en doordat hij al bekend was bij de politie zijn de politie met 3 man sterk binnen 10 minuten gearriveerd en hebben ze hem toen meegenomen,kids waren aan het spelen en hebben dit niet meegekregen gelukkig, ik wil heel graag waken maar wil ook het beste voor onze zoon, als mijn zoon zo verscheurd word , wie ben ik dan om hem koste wat kost bij me te houden terwijl ik verstandelijk weet dat ik onze zoon vrij zou laten in zijn keuzes, alleen gevoel en verstand zijn 2 dingen;)

Laten we eerlijk zijn. Het is natuurlijk nooit goed voor een kind om zo ver van een ouder te wonen. Het is een situatie die ik zelf nu probeer te voorkomen dmv een kort geding.

Wat los je ermee op trotse pa? is een kind gebaat bij recht-zaken, of is een kind gebaat bij gelukkig ouders? Sorry maar als je gaat scheiden heeft niemand te bepalen waar een ieder woont [mits er geen co-ouderschap is], als je als ouder perse je kind wil zien dan maakt het niet uit of je na Maastricht moet of naar Groningen, dan zorg je gewoon dat je er bent voor je kind afstand mag dan geen rol spelen,
Dit is mijn mening, alleen als er sprake is van co-ouderschap of emigratie vind ik dat je als beide ouders die het gezamenlijk gezag voeren, mag eisen dat je ex korterbij gaat wonen en laten we eerlijk zijn, wat is nou Nederland 300 km van noord naar zuid zo ongeveer.

Maar goed dit is hoe ik erover denk, je scheid niet om gezellig dicht bij elkaar te blijven wonen toch?
Mits het voor het kind beter is dat die op dezelfde school kan blijven en zelf kan fietsen van a na b [ dus co-ouderschap] emigratie is een heel ander verhaal.

Ik snap veel moeders niet waarom ze zo moeilijk doen, ben nogmaals altijd schappelijk gebleven na mijn ex toe, heb nooit alimentatie gevraagd geen lbio ingeschakeld omdat meneer het vertikt te betalen, vind zelfs dat een vader een eigen leven moet kunnen opbouwen en dat dat soms praktisch onmogelijk gemaakt word door de wet? partneralimentatie vind ik onzin, want vaders kunnen echt nauwelijks hun hoofd boven water houden terwijl de ex een riant leventje kan leiden, werk er zelf maar voor dames of heren. scheiden is bloeden voor een domme beslissing die we destijds genomen hebben [trouwen bedoel ik]
ben dus nu 6 jaar verder nog nooit alimentatie ontvangen, en houd me precies aan de bezoekregeling zoals die is opgesteld door de rechtbank, alleen dit dilemma is waar ik mij erg veel zorgen om maak, lees dit is echt voor de bestwil van onze zoon.

[Casper]

ben namelijk bang dat hij sociaal afgestompt word als ik hem bij mij laat blijven wonen,hij kan bijvoorbeeld niet fatsoenlijk op voetbal,

Is dit de kern van het probleem? Waarom zou hij bij jou sociaal afgestompt worden? Kan hij niet op een andere (team-)sport door de week? Kan vader niet een week extra in de zomervakantie krijgen in ruil voor de zaterdag? Hier moet toch uit te komen zijn?

[TrotsePa]

Even ter verheldering. Mijn ex is borderliner en denkt enkel aan zichzelf. Echter heeft ze voor zichzelf, haar zoon en onze zoon geen enkele baat bij haar nog verder weggezakte moeder 200 km verderop te gaan wonen. Vandaar, maar ook omdat ze de door de rechter voorlopig en ook erg minimale regeling naast zich neerlegt, het kort geding...

Hetgeen ik meegemaakt heb en nog steeds mee maak voedt mijn wantrouwen naar alleenstaande moeders toe, vandaar mijn reactie.
Ik heb wel erg veel respect voor je dat je hier om raa

[indifairey]

Ja casper dat is dus de kern van het probleem, een andere sport dan voetbal wil die niet.
Heb al van alles geprobeerd, meeste teamsporten als basketbal, honkbal enz... hebben allemaal wedstrijdjes op zaterdag en aangezien de zoon loyaal is en niet durft te vragen aan zijn vader of die aub vanaf zaterdag mag, heb ik het weer gedaan volgens vader, dat wil ik dus koste wat kost voorkomen vandaar dat ik erover aan het nadenken ben om voor onze zoons bestwil , hem bij zijn vader te laten wonen. want ik ben god niet, ik ben zijn moeder, hij is geen bezit, ik krijg onze zoon te leen en mag hem opvoeden om van hem een hoop ik goed persoon te maken.
tot hij zijn vleugels uitslaat en op zichzelf gaat wonen

Vader werkt en ik hoor pas 1 maand van te voren of onze zoon in de zomervakantie 3 weken aaneengesloten kan blijven dus 4 weken is al helemaal geen optie want dat kan vader niet combineren, en ja zo ligt het dus zoals alles hij wil maar kan niks, waardoor ik dus niks kan plannen, dit alles is dus ook wat ik bedoel, hij wil mijn leven blijven bepalen want alles moet zoals het hem uitkomt.
En Ik de sufkut ga er in mee omdat ik geen bonje wil en alleen maar in het belang van de zoon kijk.

[indifairey]

@ trotsepa, kijk dat van die borderline wist ik niet, en dat is heel erg k*t voor jullie [lees kind en jezelf maar ook voor je ex],

Zoals ik het nu lees heb jij dus om je kind te beschermen een kort geding aangespannen? Is dit correct?

dan kan ik de reactie van jou nog begrijpen ook. dus klopt mijn zin in jou geval niet,

Mits het voor het kind beter is dat die op dezelfde school kan blijven en zelf kan fietsen van a na b [ dus co-ouderschap] emigratie is een heel ander verhaal.

,

ik weet niet veel af van borderline [gelukkig niet]

[TrotsePa]

Tja.. Ze bekommert zich totaal niet over het welzijn en vaste contact tussen vader en kind. De ene keer wel, de andere keer niet. Ze heeft meerdere gezichten en kan zich niet houden in de door haar nb opgestelde regeling. Vervolgens kondigt ze aan te willen gaan verhuizen 180oid verderop..

Ik jullie situatie ben ik er vrijwel zeker van dat jullie er onderling uit kunnen komen

[EDA]

Eigenlijk duurt jullie relatieconflict nog voort.

Ieder van jullie zal zijn/haar deel daarvan onder ogen moeten zien en daar zelf wat aan moeten doen. Dan pas zal het communiceren beter gaan.
Kan met hulp ( mediation ).

Maar je kunt zelf ook goed jouw deel van het probleem ( lees: leersituatie ) onder ogen zien.
Ik las dat je bang bent dat.... dat je bang bent,... dus.
Dat is iets voor jou om aan te werken. Geen beschuldiging hoor, zeker niet.
Maar ik ga uit van de situatie dat elk probleem een mogelijkheid in zich heeft om te leren wat dat voor jou te betekenen heeft. Als je de kern van het onderliggende probleem bij de kladden kunt pakken, dan heeft de situatie je iets verder gebracht in je leven.

Jij en je ex zitten elkaar gewoon nog dwars. Dat is nog niet weg.

Daarnaast raakt je kind echt niet sociaal afgestompt als ie niet voetballen kan. Daar zijn plenty alternatieven en het is een eigen verantwoordelijkheid voor hem om sociaal actief te zijn. Jij kunt dat stimuleren. Maar het kan niet zo zijn dat je kind alleen door te voetballen een mooi mens wordt. Gelukkig niet. Dus die "eis" kun je laten vallen. Dan is meteen ook een stuk van het probleem voorbij.