Hallo allemaal,
kan iemand mij helpen met het volgende;
Ik heb een zoon van 11 jaar oud. Mijn ex en ik hebben een standaard omgangsregeling van om het weekend bij mij. Echter heeft mijn zoon een betere band met mij en de rest van mijn (nieuwe) gezin. Hij heeft het al een jaar of twee erover dat hij er over dacht om bij ons te komen wonen. Dit zou in principe ook zo kunnen. Hij heeft alles hier, eigen kamer, kleding etc... en een school, huisarts, tandarts en dergelijke zijn zo te regelen. Nu heeft hij te kennen gegeven aan zijn moeder, op school en onlangs ook aan ons dat hij de knoop heeft doorgehakt en daadwerkelijk bij ons wil wonen.
Dit is niet zomaar natuurlijk. Je leest vaak dat men (hulpverleners etc) het meteen erop gooien dat het een momentopname is omdat het kind meer zou mogen bij de andere ouder. Dit is ons geval verre van de reden. Hij heeft het bij zijn moeder niet naar zijn zin. Zijn stiefvader en hij liggen elkaar niet en zijn halfbroertje wordt met veel voorgetrokken. Verder wordt hij niet goed verzorgt. Krijgt niet goed te eten en op school hebben ze maatregelen moeten nemen omdat hij vaak geen eten voor tussen de middag bij zich had. Daarbij komt dat hij niet met vriendjes thuis mag spelen en veel alleen thuis is. Reden genoeg voor hem om bij ons te willen wonen.
Nu het probleem. Mijn ex zal nooit mee gaan werken want dit is voor haar een afgang. Ze was onze zoon al voor van alles en nog wat bang aan het maken als hij zou verhuizen. Verder heb ik geen goed bewijs van alles behalve dan dat de school kan getuigen dat zij hebben geconstateerd dat hij geen eten mee kreeg voor tussen de middag. Hij is pas 11 jaar oud en heeft dus nog geen spreekrecht. School heeft geadviseerd pas te verhuizen wanneer hij naar het voortgezet onderwijs gaat omdat hij dan niet binnen korte tijd naar verschillende scholen gaat. Ik ben van mening dat hij zsm moet komen naar ons. Uit oogpunt van school snap ik hun advies. Maar de privesituatie van hem weegt in mijn ogen zwaarder en ik ben bang dat hij het heeeeeeel zwaar gaat krijgen bij mijn ex thuis en dat psychisch niet gaat trekken.
Moet ik een kortgeding aanspannen? Instanties als BJZ hou ik liever buiten de deur. Als die het sociaal wenselijk antwoord krijgen dan is er in hun ogen niets aan de hand en vader is in hun ogen al vaak meteen de oorzaak van het probleem ipv de oplossing. (ervaring in) Een normale rechtsgang gaat volgens mij ook te lang duren. Nu zal mijn ex denk ik wel mooi weer spelen en bij hem slijmen met cadeau's etc maar dat is niet blijvend uiteraard. Advies en/of ervaring hoor ik graag!
Kind (11) wil bij mij wonen maar moeder wil dat niet.
Re: Kind (11) wil bij mij wonen maar moeder wil dat niet.
Peter80, in een kort geding zal verandering hoofdverblijfplaats niet toegekend worden. Iets op eigen houtje regelen werkt ook contraproductief. Beste is denk ik toch te wachten tot hij 12 is en dan wel bij de rechter verandering hoofdverblijfplaats aanvragen. Eventueel zou je het nu al kunnen doen (bijv. met als motivatie de verandering in de zomervakantie te doen plaatsvinden) en een brief van hem aan de rechter erbij doen. Kans op succes niet verzekerd.
Re: Kind (11) wil bij mij wonen maar moeder wil dat niet.
Bedankt voor je reactie. Eigenlijk wel gek als beiden gezag hebben dat de ander dan alsnog aan het kortste eind trekt. Ik ga wel een keer een informatief gesprek hebben met een advocaat denk ik deze week...