Allen,
Heeft iemand misschien ervaring met projectgroep "kinderen uit de knel"?
Ik ben benieuwd.
Kinderen uit de knel
Re: Kinderen uit de knel
Ja dit is echt een goede methode om samen inzicht te krijgen in de belangen van de kinderen. de kinderen zitten tegelijk in een kindergroep en jullie in de oudergroep met andere vechtende stellen. de effecten hiervan zijn heel hoog. de meeste stellen gaan na dit traject veel beter met elkaar om en er ontstaat meer rust voor de kinderen.
-
Oma Tobben
- Zeer gewaardeerde schrijver
- Berichten: 35
- Lid geworden op: 16 jun 2015, 11:26
Re: Kinderen uit de knel
Mijn zoon en zijn ex zijn ook naar de Kinderen uit de knel-therapie geweest. Zes ex-echtparen die elkaar niet kunnen luchten of zien, de kinderen in een aparte groep, ze moesten een film maken over hoe verdrietig ze werden van al die ruzies.
Mijn kleinzoon van 8 ging er wel erg graag naar toe.
Het doel van de therapie was, dat de ouders het belang van het kind voorop gingen stellen en elkaar in een wat beter daglicht gingen zien.
Van tevoren hadden de therapeuten gemeld, dat elke moeder haar ex een narcist vond en elke vader zijn ex een pathologische leugenaar en borderliner.
Ik, als oma, en absoluut geen therapeut, maar wel zeer betrokken, denk dat je niet bij zo'n therapie belandt, als er niet iets mis is met een van de twee, want dan spreek je de dingen betreffende de kinderen normaal af, houd je de kinderen niet bij je ex weg, en hersenspoel je je kind niet.
Aan het eind van de therapie (de film die de kinderen hadden gemaakt en die door de therapeuten was aangekondigd als 'nu gaan er tranen vloeien, dat gebeurt in elke groep', sloeg nergens op, de kinderen giechelden wat en wilden niet praten.), waren alle 12 ex-echtenoten het tenminste over één ding wèl eens: deze therapie was het meest onnutte wat ze tot nu toe hadden gedaan.
Je verandert onwillende moeders echt niet door dit soort geklets. Ze moesten bijvoorbeeld drie dingen meenemen waaruit bleek hoe een goede ouder de ex was. Veel werd er niet meegenomen ('ik vind hem geen goede vader'), en, net als mijn zoon heeft gedaan, als er wel wat meegenomen werd, was het, bijvoorbeeld, een T-shirt ('ze kleedt de kinderen leuk'). Daar werd de sfeer echt niet positiever van.
De ex van mijn zoon, die al jarenlang hun zoontje hersenspoelt en op hem afgeeft, legde met tranen in haar ogen de andere moeders uit hoe vreselijk het voor kinderen is als de ouders negatief over de ander praten. Iedereen, inclusief therapeuten, was diep onder de indruk.
Jeugdzorg had gezegd, dat deze therapie onder de psychiatrie valt, dus ik had hoop dat ze de gemeenheid, de leugenachtigheid, het PAS-gedrag en gemanipuleer van mijn ex-schoondochter zouden onderkennen.
Niets is minder waar. Ze lieten zich compleet door haar onder tafel kletsen.
Want, elke vader zegt daar immers dat zijn ex liegt en manipuleert? Dat kan toch niet waar zijn?
Als een kleine crimineel in de gevangenis belandt, leert hij daar een echte crimineel te worden.
Als een manipulerende moeder bij de Knel belandt, leert ze nog meer gemene trucs van de andere moeders. De moeders zijn nu dan ook dikke vriendinnen en de vaders zijn nog slechter af dan voor de therapie.
Ik denk, dat alle moeders die daar belanden (en, wie weet, ook een enkele vader), inderdaad psychische stoornissen hebben.
En daar helpt ook de Knel-therapie niet tegen.
Integendeel.
Mijn kleinzoon van 8 ging er wel erg graag naar toe.
Het doel van de therapie was, dat de ouders het belang van het kind voorop gingen stellen en elkaar in een wat beter daglicht gingen zien.
Van tevoren hadden de therapeuten gemeld, dat elke moeder haar ex een narcist vond en elke vader zijn ex een pathologische leugenaar en borderliner.
Ik, als oma, en absoluut geen therapeut, maar wel zeer betrokken, denk dat je niet bij zo'n therapie belandt, als er niet iets mis is met een van de twee, want dan spreek je de dingen betreffende de kinderen normaal af, houd je de kinderen niet bij je ex weg, en hersenspoel je je kind niet.
Aan het eind van de therapie (de film die de kinderen hadden gemaakt en die door de therapeuten was aangekondigd als 'nu gaan er tranen vloeien, dat gebeurt in elke groep', sloeg nergens op, de kinderen giechelden wat en wilden niet praten.), waren alle 12 ex-echtenoten het tenminste over één ding wèl eens: deze therapie was het meest onnutte wat ze tot nu toe hadden gedaan.
Je verandert onwillende moeders echt niet door dit soort geklets. Ze moesten bijvoorbeeld drie dingen meenemen waaruit bleek hoe een goede ouder de ex was. Veel werd er niet meegenomen ('ik vind hem geen goede vader'), en, net als mijn zoon heeft gedaan, als er wel wat meegenomen werd, was het, bijvoorbeeld, een T-shirt ('ze kleedt de kinderen leuk'). Daar werd de sfeer echt niet positiever van.
De ex van mijn zoon, die al jarenlang hun zoontje hersenspoelt en op hem afgeeft, legde met tranen in haar ogen de andere moeders uit hoe vreselijk het voor kinderen is als de ouders negatief over de ander praten. Iedereen, inclusief therapeuten, was diep onder de indruk.
Jeugdzorg had gezegd, dat deze therapie onder de psychiatrie valt, dus ik had hoop dat ze de gemeenheid, de leugenachtigheid, het PAS-gedrag en gemanipuleer van mijn ex-schoondochter zouden onderkennen.
Niets is minder waar. Ze lieten zich compleet door haar onder tafel kletsen.
Want, elke vader zegt daar immers dat zijn ex liegt en manipuleert? Dat kan toch niet waar zijn?
Als een kleine crimineel in de gevangenis belandt, leert hij daar een echte crimineel te worden.
Als een manipulerende moeder bij de Knel belandt, leert ze nog meer gemene trucs van de andere moeders. De moeders zijn nu dan ook dikke vriendinnen en de vaders zijn nog slechter af dan voor de therapie.
Ik denk, dat alle moeders die daar belanden (en, wie weet, ook een enkele vader), inderdaad psychische stoornissen hebben.
En daar helpt ook de Knel-therapie niet tegen.
Integendeel.