Dagboekverhalen gezocht van wachtende ouders: Krabblz

[Krabblz]

Beste EDA,

Ik ken je niet en weet daarom niet wat je gebruikelijke stijl van reageren is. Daarom is het voor mij lastig om je gepassioneerde opmerkingen te plaatsen. Ik zoek de hulp van iedereen hier op dit forum om met Krabblz iets moois neer te zetten dat ons helpt om te laten zien dat we niet zozeer dwaze/wachtende (groot)ouders zijn, maar zichtbaar actief betrokken vaders/moeders/opa’s en oma’s te worden. Op een manier die binnen onze mogelijkheden ligt.

Uit je reactie begrijp ik dat je vindt dat dingen hun beloop moeten hebben en dat we ons als wachtende ouder in ons lot moeten schikken. Ik begrijp ook dat je vindt dat wij gedurende deze wachttijd aan onszelf moeten werken. Zodat wanneer er weer contact kan zijn, wij daar klaar voor zijn. Met alle respect, daarmee doen wij ons als dwaze (groot)ouders tekort.

De intrieste verhalen op dit forum maken duidelijk dat wij gewoon goede en liefhebbende (groot)ouders zijn die doorgaans op een afstand zijn gezet door rancune van een andere (groot)ouder. Met ons is niets mis. Er is ergens anders iets mis. Geen enkele (groot)ouder heeft het recht zijn of haar (klein)kinderen weg te houden bij de ander. Of daartoe aan te zetten. Instanties die zeggen het kind centraal te stellen, richten zich vooral op het verhinderen van omgang in plaats van er alles voor te doen dit mogelijk te maken. Het gevolg is een grote groep kinderen die verstoken is van zorg en liefde van beide (groot)ouders en die opgroeien met het gemis van één van beide (groot)ouders. Soms vanuit het idee dat die ander niet meer om hun geeft. Dat gun ik mijn kinderen niet en ik ben er van overtuigd dat niemand op dit forum dat zijn/haar (klein)kinderen wil laten overkomen. En ik vertrouw erop dat jij dat ook niet wilt. En daarom is er Krabblz. Hier kunnen onze (klein)kinderen, wat anderen ze ook vertellen, lezen dat zij nog steeds centraal in ons leven staan. En hoeveel wij van hun houden en hoe betrokken wij zijn. En niemand kan ons daarin stoppen.

Je vraagt je af of jouw kind iets aan Krabblz heeft omdat die toch niet weet van het bestaan. Op dit moment heb je gelijk . Maar er zijn meerdere manieren waarop hij/zij er wel mee in aanraking kan gaan komen:
- Via naam-googlen; veel kinderen googlen op de naam van hun ouders, ook onze kinderen doen dat
- Door middel van een uitgebreide mediacampagne zullen wij Krabblz op de kaart zetten, doel is de landelijke media en dag- of weekbladen (volwassenen en jeugd) te hebben gehaald voor eind dit jaar nog
- We benaderen hulpverleners en vragen hen om informatie over Krabblz door te geven, denk aan GGD, huisartsen, BSO etc.
- We richten onze pijlen ook op scholen.
- Mensen in de ‘inner circle’ van jouw kind zullen op enig moment bekend worden met jouw uitingen, en op enig moment komt dit bij jouw kind terecht; ‘Zeg, ik zag dat je vader iets op Krabblz geschreven had, wist je dat ?’
- En dan nog het hele social media circus dat al aardig in beweging is.

Zekerheden hebben we nooit. Maar we kunnen wel zorgen dat er iets gebeurt. Hoe meer mensen zich bij Krabblz aanmelden, hoe meer impact we hebben. En – nog belangrijker! - hoe meer (klein)kinderen het signaal van hoop en liefde gaan ontvangen. Doordat mensen onze verhalen gaan lezen, zien dat deze onbaatzuchtig zijn en uit liefde voor onze (klein)kinderen ontstaan. En lezen dat we uitsluitend doen en zijn waar we naar verlangen: het zijn van liefhebbende en meelevende (groot)ouders op een afstand waarvoor we zelf niet hebben gekozen.

Kiezen we voor een aanpak van lijdzaam afwachten of kiezen we ervoor een stuk initiatief naar ons toe te trekken waarbij wij niet afhankelijk zijn van derden ? Ik kies voor het laatste en hopelijk velen met mij. Vanzelfsprekend op een integere wijze en met oog voor de belangen van onze kinderen. Maar wel vanuit het besef dat positieve actie veel impact kan hebben op onze kinderen en op de maatschappij.

Ten slotte, hoe mooi zou het zijn dat als jouw kind op zoek gaat en Krabblz tegenkomt. Daar vindt jouw kind jou en hij/zij leest jouw verhaal en weet dat hij/zij gemist wordt. Krabblz kan jouw manier zijn om jouw kind te laten ontdekken dat je nog steeds zijn/haar liefhebbende vader bent.

Met vriendelijke groet,
Ivor

[dwazevader]

Eda ik heb jou al vaker reacties zien schrijven over andere meningen en ervaringen van vaders. Ik heb toen ook geschreven laat iedereen in ze eigen waarde. Je bent het eens of oneens met iemand klaar. Waarom zo negatief doen. Dit is een forum om elkaar te helpen en van advies te voorzien.
Ga nou niet een bijdehandte opmerking geven van ik geef toch advies dmv te stoppen ofzo of werk aan jezelf. Dat weten we inmiddels wel.
Wees positief naar een ander. Ivor is ook een vader die zijn kinderen mist. Als dit zijn manier is om iets te doen respecteer dat dan. Voor jou blijkbaar niet prima jij doet het op jou manier.

[snaputniet]

Mooi initiatief hoor Ivor. Ik twijfel een beetje om iets te plaatsen op je site omdat ik inmiddels voor het eerst weer echt even contact (face to face) met mij zoon heb gehad (mijn dochter is nog niet zover). Dit heeft mijn zoon uit eigen beweging gedaan. Bewondering voor. Het is pril en fragiel maar er is een begin. En ik ga/wil niet terugkijken met mijn kinderen (ook veel te zwaar voor ze). Ik wil vooruit kijken met mijn kinderen dat is belangrijk. Wat gebeurd is, is gebeurd. Het doet je overigens wel ervaren met welk gemis/pijn je eigenlijk dagelijks rondloopt. Je staat er niet bij stil omdat je het ergens toch weg stopt.


En voor EDA: stop eens met al die negatieve reacties. Jouw reacties leggen vaak een heel topic lam. Het lijkt er op dat je advies om "aan je zelf te werken" voornamelijk op jezelf van toepassing is. Je reacties zijn altijd zo dat het lijkt alsof je jouw mening/visie wil opdringen aan een ander omdat jouw visie de juiste is. IMHO maakt het deze website minder leesbaar en toegangelijk. Je schrikt mensen af met je reacties. Er is geen handleiding/beste manier "hoe om te gaan met het missen van je kind". Ieder kind is anders, iedere ouder is anders en iedere situatie is anders.

Overigens mag een kind best weten dat hij gemist wordt. Het moet alleen niet leidend worden

[The Driver]

Je kind missen ?

Toen mijn oudste dochter ( nu 19 jaar en 4 maanden ) pas vanuit de thuissituatie bij moeder uithuisgeplaatst werd door de gezinsvoogd met 2 politieagenten en bij een pleeggezin geplaatst werd toen ze 16 jaar was,
heb ik haar eens via Facebook laten weten, dat ik haar mistte.

Dat werd meteen aangegrepen door de gezinsvoogd, door langdurig te melden en verklaren, zie je wel, je vader denkt alleen maar aan zichzelf.

Overigens nooit contact gehad met het pleeggezin, zelfs brieven werden nooit beantwoord.

Overigens was die gezinsvoogd de duivel in persoon, als ik zei tegen mijn dochter dat ik haar mistte dan werd het uitgelegd als denken aan mijzelf, zei ik niets, dan stond er in het verslag dat vader geen enkele belangstelling toonde, dus ja ?

[snaputniet]

Je kind missen ?



Dat werd meteen aangegrepen door de gezinsvoogd, door langdurig te melden en verklaren, zie je wel, je vader denkt alleen maar aan zichzelf.

Overigens was die gezinsvoogd de duivel in persoon, als ik zei tegen mijn dochter dat ik haar mistte dan werd het uitgelegd als denken aan mijzelf, zei ik niets, dan stond er in het verslag dat vader geen enkele belangstelling toonde, dus ja ?

Ja vaders die hun kinderen niet zien zijn geen mensen maar robots.............

Ik zeg altijd tegen mijn zoon als hij via de what's app vraagt of het goed met me gaat dat het wel oke gaat........ En hij weet gezien zijn leeftijd exact wat ik daar mee bedoel.


En dat laatste dat doet de moeder van mijn kinderen. Die schrijft zelfs letterlijk in 1 brief tegelijk dat ik enerzijds niets heb ondernomen om het contact met mijn kinderen te herstellen (leugen) en anderzijds dat ik ze lastig val (omdat ik letterlijk om de hoek woon loop ik regelmatig over het plein om naar de supermarkt te gaan (ook al voor die tijd), teveel me laat zien bij buitenactiviteiten (niet meer dan ik gewend was). Het maakt gewoon helemaal niets uit wat je wel of niet doet. Ze vinden altijd wel een stok om mee te slaan. Daarom ben ik zo blij en trots (ik weet zelf hoe het voelt als kind zijnde) op mijn zoon dat hij deze enorme stap genomen heeft

Ik red me wel maar het is zwaar. De hoop op betere tijden geeft me kracht. Anders was het over en sluiten voor mezelf that's for sure

[Krabblz]

Dank voor de complimenten

Fantastisch als je kind de kracht kan vinden om uit zichzelf contact kan zoeken !

Hopelijk kan een initiatief als Krabblz helpen om sommige kinderen het laatste stapje te laten zetten. Of Want daar kunnen ze gaan lezen hoe ze worden gemist, dat ze nog centraal staan en de deur altijd open staat. Maar ook gewoon hoe het met ons gaat. Op z'n minst worden we weer een beetje meer een stukje van hun leven. Dan hebben we alweer wat gewonnen.

Ik begrijp dat iedereen even over de drempel heen moet om te gaan schrijven. Er zullen altijd mensen zijn die met vingers gaan wijzen. Die gaan beweren dat we ons niet op deze manier mogen profileren. Dat is natuurlijk onzin. Er is geen enkele goede reden om ons aan de kant te zetten. Er is geen enkel belang van een kind daarmee gediend. Wij hebben dat nu mede uitgewerkt in ons manifest, zie http://krabblz.nl/wachtende-ouder-manifest/
. Ben benieuwd wat jullie daarvan vinden.

Heel graag zou ik jullie zien op Krabblz. Ik sta daar nu ook nog een beetje in mijn eentje en met hoe meer we daar staan hoe meer impact. Zeker als de media aandacht gaat krijgen (en die zullen weer meer aandacht krijgen als we er met meer staan). Ikzelf heb inmiddels al aardig wat reacties van mensen ontvangen die erg onder de indruk zijn van de durf om dit erop te plaatsen. Die ontroert waren door wat het met mij deed. En dat deed mij ook weer goed. Net als het schrijven zelf. Hopelijk kunnen jullie dat ook gaan ervaren.

Vandaag gaat het persbericht over Krabblz uit. Ik zal het later op het forum zetten. We zijn begonnen met contact te zoeken met de landelijke media. De bal rolt ...

Met vriendelijke groet,
Ivor

Graag zie ik jullie op Krabblz.

[EDA]

hoe mooi zou het zijn dat als jouw kind op zoek gaat en Krabblz tegenkomt. Daar vindt jouw kind jou en hij/zij leest jouw verhaal en weet dat hij/zij gemist wordt. Krabblz kan jouw manier zijn om jouw kind te laten ontdekken dat je nog steeds zijn/haar liefhebbende vader bent.

Daar vindt mijn kind mij helemaal niet.

Ik kan daar best een verhaal neerzetten, maar mij vindt mijn kind er niet.

Er is tenslotte NOG STEEDS de situatie dat mijn kind mij niet mag zien van de weigerouder.
Dus maak ik het gemis alleen maar juist groter door het te belichten en plein public.
Mijn kind WEET van binnen dat ik een liefhebbende vader ben.

Maak ik het gemis groter dan nodig, dan overschaduwt dat groter gemaakte gemis, de pijn die dat teweeg brengt, de wetenschap van mijn kind dat ik de liefhebbende vader ben. En ik vertrouw daarop. Jij niet?

Ik doe mijn kind dus meer pijn dan nodig en daar pas ik voor. Jij niet?

Krabblz is dus m.i. ter meerdere " eer en glorie " van ( het EGO van ) de maker(s) en de lieden die er op schrijven en dus niet ten bate van de kids die het wil bereiken. Voor de kids in kwestie wordt het probleem alleen maar groter gemaakt.
Een NO GO dus.
Met liefde voor je kind heeft het allemaal niets te maken. Met het je EGO groter maken des te meer en dat staat haaks op Liefde.
Maar goed, als je denkt dat je met strijd 'winnen' kunt... of je kind goed doet... Be my guest.

[Krabblz]

Dag EDA,

Je reactie komt cynisch en daardoor erg op de persoon gericht over, en dat is jammer. Jij hebt duidelijk andere denkbeelden en dat mag natuurlijk. Je aannames en stellingen aangaande mijzelf en de andere mensen achter Krabblz zijn echter volkomen onjuist. Ik zou je willen vragen die meer te uiten en het bij jezelf te houden. Ik zie meerdere mensen eenzelfde oproep aan jou doen.

De essentie is om niet lijdzaam toe te zien. Zembla besteed vanavond om 21.10 aandacht aan het onderwerp (v)echtscheidingen. Het is duidelijk dat geen contact niet goed is, net zo min als dit contact in de weg staan. Daarom ben ik er trots op dat Krabblz nu middels onderstaande persbericht officieel live is gegaan. Het zou fijn zijn als je je boosheid en onmacht wist om te zetten in daadkracht en ook 1 van onze schrijvers zou worden. Net als alle andere dwaze vaders. Samen staan we sterk !

Met vriendelijke groet,
Ivor

PERSBERICHT
Per dag verliezen 40 kinderen het contact met één van hun ouders als gevolg van een echtscheiding, waarvan ruim 30 het contact met hun vader. Het nieuw en noodzakelijk initiatief Krabblz biedt een alternatieve vorm van contact tussen ouders, opa’s en oma’s en hun verloren (klein)kinderen

Onderzoek door het Centraal Bureau voor de Statistiek wijst uit dat één op de zeven kinderen een echtscheiding meemaakt. Een scheiding kan desastreuze gevolgen hebben voor de relatie tussen kind en vader. Na een scheiding heeft 20% van de totale groep kinderen geen contact meer heeft met de uitwonende ouder – dit is meestal de vader. Een ouder die ongewild het contact verliest met zijn of haar kind na een scheiding wordt een wachtende ouder genoemd. Om deze groeiende groep kinderen en ouders (maar ook grootouders) de mogelijkheid te bieden het contact te herstellen of te verbeteren start de website http://www.krabblz.nl, dagboekverhalen van wachtende ouders.

Deze website biedt kinderen een veilige omgeving waar zij op eigen initiatief en zonder druk van hun omgeving, kunnen lezen hoe het gaat met hun ouder die in de wacht staat. Via een soort van flessenpost vertellen zij hoe het hun van dag tot dag vergaat en hoe hun kinderen nog steeds een centrale rol in hun leven spelen, hoe onbereikbaar soms ook. Maar ook natuurlijk om de kinderen te laten weten hoezeer ze worden gemist. Wachtende ouders en kinderen kunnen op deze wijze deel van elkaars leven zijn.

Het leed dat een echtscheiding met zich meebrengt is een actueel thema. In de media verschijnen berichten over ouders die zo wanhopig zijn dat zij familiedrama’s veroorzaken. Zo ver mag het nooit komen. Het aantal vechtscheidingen stijgt. De kinderen zijn de dupe. Zij worden geconfronteerd met negatieve uitlatingen van de ene ouder over de andere. Kinderen worden ongewild slachtoffer als over hun hoofd de scheiding wordt uitgevochten waarbij de ene ouder de andere uit het leven van de kinderen wil verbannen. Daardoor wordt het kinderen onmogelijk gemaakt om contact met beide ouders te hebben. Niet zelden gesteund door een actieve rol van jeugdhulpinstanties en rechtbanken die daarmee deze situatie in de hand werken. Dit beschadigt kinderen en hun wachtende ouders.

Om dit steeds zichtbaarder wordend probleem maatschappelijk op de kaart te zetten, heeft de Stichting Family United http://www.krabblz.nl opgericht. De Stichting maakt zich bovendien sterk om het onrecht dat wachtende ouders en hun kinderen wordt aangedaan bespreekbaar te maken. Daartoe heeft Krabblz ook het Manifest opgesteld voor het recht van het kind op omgang met beide ouders. Krabblz wil met dit Manifest aandacht vragen voor het grote probleem in Nederland dat het ongewild verbreken van contact tussen de uitwonende ouder en het kind na een (v)echtscheiding überhaupt mogelijk is.

Het is wreed te constateren dat kwaadsprekende exen, hulpinstanties en rechtbanken hoofdrolspelers zijn die het contact tussen ouder en kind uit eigenbelang en verouderde dogma’s frustreren. Krabblz wil het maatschappelijk debat over dit probleem aangaan en wil een platform zijn dat een oplossing biedt voor zowel wachtende ouder als kind.

[papa c]

Ik ben zelf kind van gescheiden ouders. Mijn broertje en ik verbleven bij onze vader en gingen om het weekend naar mijn moeder toe. Vanwege idd Loyaliteit ten opzichte van mijn vader en de verhalen die wij te horen kregen over onze moeder hebben wij haar ook ongemerkt verbannen. Ik heb haar wel verteld dat ik langs wilde komen wanneer ik dat wilde alleen doe je dat niet als kind. Het moet stiekem gaan om gezeur thuis te voorkomen. Aangezien ik altijd eerlijk was en ben en geen geheim kon bewaren was het voor mij makkelijker en rustiger om dan maar niet langs te gaan. Ook kwam zij nooit langs om te kijken tijdens sportwedstrijden. Vaak was het mijn vader die er ophef over maakte. Maar ik vond het wel prima zo. Het zou mijn plezier op dat moment alleen maar verstoren. Het is gewoon geen houding weten te geven. Vaak dacht ik mijn tijd met mijn moeder komt heus wel weer wanneer ik op mij zelf ga wonen. Maar ook tijdens het samenwonen heeft je partner ook vooroordelen, zo van; "Je moeder heeft jullie verlaten en ze laat nooit iets van haar horen." pffffff, je loyaliteit schiet nu over van mijn vader naar mijn voormalige vriendin. En weer begint het hele verhaal zich weer van voor af aan. Geen zin om thuis te moeten vertellen waar je het met je moeder over hebt gehad of dat je haar uberhaupt hebt gezien of gesproken. Verbannen deel2 noemde ik het!
Maar dan: je gaat trouwen. Mijn vader met een wrok (nog steeds) op mijn moeder. Mijn moeder die ik hierdoor alleen maar kan uitnodigen in de kerk en receptie, want zou zij op het hoofdfeest ook aanwezig zijn dan komt mijn vader niet. Daarna was mijn contact met haar weer verbroken. Ik verbande haar nog meer en wilde zelfs niet vertellen dat mijn voormalige vrouw zwanger was. Mijn moeder is op haar knieën gegaan om op kraam te mogen komen. Dit gold ook voor mijn andere twee kinderen.
Verder in deze relatie ben je als kind van gescheiden ouders als maar aan het voorkomen om zelf niet in zo'n situatie te geraken. Ik was toen echt meer van het JA en AMEN. Totdat
zij mijn hele arm had en besloot stiekem een relatie aan te gaan met iemand anders. Mijn ex heeft niet het zelfde verleden. Dus ouders die bij elkaar zijn. Dus geen ervaring en dus totaal niet wetende wat er zich gaat afspelen voor mijn kinderen tot in de verre toekomst.
De val mijn huwelijk zou dus een echt worden met drie kinderen van 8, 6 en 4 jaar. Ik besloot contact op te nemen met mijn moeder. Ik zag zoveel parallellen en wilde hierover het fijne weten. Voor mij ook om een verloren tijd in te halen. Ik heb haar tenslotte zo'n 25 jaar niet willen zien. Het was ook niet om tegen het been van mijn vader te schoppen. Alleen was hij er zacht gezegd niet blij mee. Tot wanhoop van hem moest ik alle correspondentie lezen die waren gericht naar een advocaat en naar mijn moeder. Ik wilde dat helemaal niet. Net zo min dat ik dat wilde lezen wat mijn moeder aan brieven had die aan ons waren gericht die door mijn vader waren terug gestuurd met Retour afzender. Ik wist eigenlijk al dat hij een vuil spelletje speelde om mijn moeder te demoniseren.
Mijn vader en stief moeder hebben op een gegeven moment de kant van mijn ex gekozen. Ik die altijd om hun hulp vroeg werd afgewezen maar toen mijn ex daarom vroeg was het direct ja. Dit was voor mij DE RUGSTEEK dat ik het contact met mijn vader heb verbroken. Mijn kinderen, zouden zij er om vragen, zou ik hem nooit hebben ontnomen. Ik wilde niet dat mijn kinderen hiervan de dupe zouden worden. Die waren al beschadigd door onze scheiding en slechte verhouding. Ik mocht mijn ervaring nooit delen. Nee een scheiding van toen 1980 is anders dan een scheiding in 2010. Neem maar aan dat het van allertijden is.
Ik had te maken met een Ex die zelf het wiel weet uit te vinden. En ik als vader die zijn kinderen alleen maar om de veertien dagen had moest bekopen van de een na de andere herkenbare foute handelingen en aantijgingen. En ik kon hier helemaal niets aan doen en veranderen. Met je rug tegen de muur.
Nu is het al zover dat mijn kinderen niet meer willen komen. Ik had weer één misstap gemaakt, in de ogen van mijn ex dan. Omdat wegens een belangrijke afspraak het weekend niet kon doorgaan. Ik had mij zelf wel voorgenomen dat wanneer het weekend het weekend is met mijn kinderen dat ik er dan voor ze ben. Het is in de 3½ jaar maar 2 keer voorgekomen dat het niet door kon gaan. Via via kreeg ik te horen dat zij mij aan de hoogste boom zou knopen als ik weer een weekend zou afzeggen. Maar andersom kon natuurlijk wel.
Ik krijg nusteeds vaker te horen dat ze door mij niet welkom bij mij zijn. Dit krijgen mijn kinderen ook te horen. Mijn Ex is diegene die ze mij ontzegt ook al beweerd ze via een advocaat van niet. Mijn vader? Die heeft zijn gram weer gehaald, ik lijk toch op mijn moeder dus hier heb ik om gevraagd.
Aan de houding van mijn kinderen, als ik ze dan even snel zag, wist ik al genoeg. Denkende hoe ik zelf was tegenover mijn moeder. Ik deel deze ervaring vaak met haar maar het komt er meestal op neer van hoe ik zelf was. Dit delen met andere gaat niet omdat ze zich er niets bij kunnen voorstellen. Meestal krijg je dan te horen; "Ik zou langs gaan en mijn kinderen meenemen. Ik zou mij dit nooit laten gebeuren."
Ik laat ze met rust. Laatst nog was ik toevallig in de buurt waar mijn oudste dochter een wedstrijd had. Ze keek toevallig in mijn richting. Ik zwaaide voorzichtig. Zij zwaaide terug. Opeens stond zij stok stijf. Niet meer meedoen in het spel. Ik kon mij er veel bij voorstellen, je moeder in de buurt en nu ook een vader die nooit komt kijken. Mijn vriendin vroeg nog of ik wilde blijven kijken. "Neen" zei ik,"het lijkt mij niet verstandig".
Contact met ze krijgen gaat zeer moeizaam. Vroeger ging voor de tegenpartij de stekker van de telefoon uit de muur en brieven retour gestuurd. Nu worden eerst hun Smartphones gecontroleerd en op commando mogen zij dan een antwoord terug sturen. Of ik krijg helemaal geen bericht terug terwijl ik toch weet dat ze het gelezen hebben. Let wel dat dit om goed bedoelde berichten gaat. Dus het laten blijken, na 10 minuten gesprekjes, dat ik trots op hen ben of feliciteren als zij jarig zijn. Maar dan bel ik meestal.
Ik moet helaas bekennen dat ik hier boven sta. Ik zal moeten afwachten en ga zaken niet forceren. Dit in alle rust voor mijn lieve kids die hier niets aan kunnen doen.
Ik weet ook niet of krabblz zal gaan werken voor kinderen die niet meer komen. Ook hier moeten ze in het geniep bezig zijn en met de kans dat....... Ik moet er niet aan denken, wat als.......