Advies

[pat01]

Hallo allemaal,

ik zal me eerst voorstellen, ik ben Pat, 41 jaar en vader van een dochter van bijna 7. Ik heb de vele vele schrijnende verhalen hier gezien, hartverscheurend, en hoop dat er mensen zijn die me van advies kunnen voorzien daar het lijkt dat ik aan de vooravond sta van een situatie waarbij mijn kind blijvend aan mijn gezag onttrokken gaat worden.

Kort wat achtergrond, mijn partner en ik zijn 12 jaar bij elkaar, wonen sinds 8 jaar samen en hebben dus een dochter van bijna 7 jaar oud. Ik ben nooit gelukkig geweest met de keuze voor haar maar heb me er altijd maar bij neergelegd om mijn dochter in ieder geval niet als kind van gescheiden ouders door het leven te laten gaan maar kan dit sinds 2 jaar gewoon niet meer opbrengen. Ik denk dat mijn dochter beter af is als haar ouders uit elkaar gaan om de spanningen en de ruzies maar niet meer mee te hoeven maken en ik denk dat ikzelf dan ook een stuk gelukkiger zal zijn.

Ik werk 40 tot 60 uur per week, heb een uitstekende baan en salaris en ben tamelijk vermogend. Mijn partner en ik hebben een samenlevingscontract, ik heb het kind erkend destijds en we hebben gezamenlijk gezag via de gebruikelijke procedure hiervoor. Mijn partner is sinds 2,5 jaar werkloos en laat tamelijk duidelijk merken dat ze het maar gewoon vind dat ik de kostwinner ben en dat zij heel de dag thuis kan zijn om het huis schoon te maken en onze dochter te verzorgen.

Ik heb haar al heel lang geleden uitgelegd dat ik dat nooit heb gewild en nooit zal willen, dus dat ze in ieder geval de moeite moet doen om aan een nieuwe baan te komen. Deze frustratie, in combinatie met haar totale passiviteit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat er de nodige ruzies en woordenwisselingen zijn geweest en ik de beslissing heb genomen de relatie te willen beëindigen.

Nu is het niet zo dat ik haar in de huidige situatie, uitkering is afgelopen en kan geen beroep op een bijstand uitkering of iets dergelijks doen, haar maar aan haar lot over laat en buiten zet maar heb wel gezegd dat dit niet eeuwig zo door kan gaan en dat de eerste vereiste om niet meer met elkaar in één huis te hoeven wonen is dat ze gaat werken. Nog steeds levert dat een inspanning van haar kant op.

Vorige week kwam ik toen ik voor functies voor haar aan het zoeken was een baan tegen die haar op het lijf geschreven leek te zijn. Soortgelijk aan een baan die met veel plezier negen jaar heeft ingevuld dus heb haar gevraagd of het akkoord was dat ik namens haar zou reageren, hoefde ze dat tenminste ook niet zelf te doen. Dat was prima en mijn gevoel bleek juist te zijn, ze kreeg vrijwel direct reactie en werd uitgenodigd voor een gesprek wat afgelopen dinsdag zou plaatsvinden. Maandagmiddag kreeg ik op mijn werk een email van haar dat ik toch zelf ook wel begreep dat die functie niets voor haar was, dat ze er zo tegenop zag om naar dat gesprek te gaan, en dat ze van de spanningen die dit met zich meebracht had moeten overgeven. Ik heb hierop teruggemaild dat ik dat anders zag en dat ze toch in ieder geval even kon gaan luisteren en praten, dan had ze in ieder geval een volledig beeld van de functie en de organisatie, dan zou daarna wel blijken of ze er voor in aanmerking zou komen.

Toen ik thuis kwam die avond bleek dat mevrouw een mailtje naar de opdrachtgever had gestuurd met de mededeling dat ze van het gesprek afzag. Punt. Dit frustreerde mij dermate dat ik haar toen onze dochter niet in de buurt was heb gevraagd of ze snapte dat ze die nacht maar beter even bij haar ouders kon gaan slapen die 1 km verderop wonen omdat ik bang was dat er anders enorme bonje van zou komen, zo gefrustreerd en teleurgesteld was ik vanwege de zoveelste weigering om aan de oplossing van de problemen mee te werken. Lang verhaal kort, ze heeft moeder gebeld, die stond binnen 10 minuten luid bellend aan de deur waardoor ook mijn dochter wakker werd en vervolgens heb ik 1,5 uur geprobeerd uit te leggen wat de problemen zijn en gesmeekt of mensen mee willen werken aan de oplossingen, enige wat er als weerwoord werd gegeven waren talloze beledigingen en bedreigingen aan mijn adres. Moeder is er uiteindelijk weer vandoor gegaan, partner is op andere kamer gaan liggen en toen ik de volgende ochtend beneden kwam stond partner met wat eens haar beste vriendin was in de kamer. Met haar vriendin heb ik 45 minuten zitten praten en die begreep me helemaal en heeft aangeboden om partner en dochter tijdelijk mee naar haar te nemen en partner aan de hand te nemen om werk te krijgen en alternatieve woonruimte. Klonk te mooi voor woorden. Diezelfde middag kreeg ik nog een app van haar het voor iedereen het beste zou zijn als de ouders van mijn partner waar ik niet teveel over zal uitweiden maar die op zijn zachtst gezegd niet slechter zijn geworden van het sociaal stelsel wat we in ons land kennen en daarnaast is haar moeder een dominante control freak die alles voor haar dochter, en het liefste ook voor haar kleindochter, wil bepalen.

Verder dacht ik met mijn partner woensdagavond telefonisch afgesproken te hebben dat ik de volgende dag mijn dochter van school zou halen en dat ze dan weer gewoon thuis kon wonen en dat mijn partner nog tot en met zondag bij haar vriendin zou blijven en maandagochtend weer zou terugkeren zodat we allebei even tot rust konden komen. Donderdagmiddag zouden we samen met de vriendin nog even overleg hebben en dat was meteen de eerste keer dat afspraken geschonden werden. Ik had van tevoren al gezegd dat ik graag wil praten, maar niet waar mijn dochter bij is, die heeft al genoeg gehoord de laatste jaren. Toch werd ik donderdagmiddag gebeld dat ik mijn dochter niet van school hoefde te halen dat zij dat wel deden en dan kwamen ze naar hier toe om te praten. Even zitten praten maar de oplossingen waar ze mee aan kwamen zetten waren in mijn ogen helemaal de verkeerde, namelijk eerst ergens iets huren en dat uit eigen spaargeld bekostigen en dan ervan uitgaan dat ze binnen het jaar, de minimumduur van de huurovereenkomst, wel werk gevonden zou hebben. Ik heb aangegeven dat alles volgens mij begint bij werk hebben en dat je van daaruit verder kunt. Dat viel niet in goede aarde en behalve dat de dames vertrokken werd mij medegedeeld dat mijn dochter ook meeging. Ik heb aangegeven dat dit niet in overeenstemming was met wat we afgesproken hebben maar om ruzie te voorkomen dat ik er geen punt van ging maken maar dan wel vanaf vrijdag mijn dochter van school mocht halen en dat die in het weekend hier zou blijven.

Vrijdagmiddag, 45 minuten voor einde schooltijd belde mijn partner op : je hoeft je dochter niet te halen, die blijft hier. Voor de zoveelste keer gezegd dat dat niet in overeenstemming is met de afspraak die we de vorige dag hebben gemaakt en dat ik haar dus gewoon ging halen. Ergens kreeg ik na dit gesprek een onderbuik gevoel en ben direct naar school gelopen, ondanks dat ik er dan 20 minuten moest staan had ik het idee dat er iets niet klopte. Dat bleek ook waar te zijn. Een kindje uit haar klas zag me staan en kwam naar me toe om te zeggen dat mijn dochter niet meer op school was.......

Ik ben naar haar lerares gegaan, gezegd dat ik denk dat er dingen verkeerd aan het gaan zijn en zij beaamde dat en heeft me naar de directeur van de school gebracht. Wat blijkt, mijn partner heeft naar school gebeld, me met leugens zo zwart weten te maken, ik zou een zware alcoholist zijn, er zouden rapporten in een kluis liggen waaruit zou blijken dat ik psychisch totaal niet in orde ben en nog een aantal zaken meer en ze heeft hierop gevraagd of ze onze dochter per direct van school kon komen halen om haar in "veiligheid" te brengen. Ik heb ruim een half uur met de directeur zitten praten en een van zijn eerste zinnen was "nu ik u zie denk ik dat het allemaal wel meevalt met wat er over u gezegd wordt" wat op zich wel prettig was, maar geen oplossing voor de situatie is natuurlijk. Ik heb hem gezegd dat ik het in ieder geval prettig had gevonden als er hoor en wederhoor toegepast was en dat leek hem even te benauwen, net alsof ie inzag dat ie wellicht een verkeerde keuze had gemaakt.

Ik ben vervolgens naar huis gegaan en heb de politie gebeld en het verhaal uitgelegd en aangegeven dat het sowieso onrechtvaardig aanvoelt maar dat het in mijn beleving het onttrekken van een kind aan het ouderlijk gezag is. Er is uiteindelijk een dossier van aangelegd maar ik kreeg wel te horen dat dit een civiele zaak was, geen strafrechtelijke. Inmiddels heb ik mee wat meer ingelezen en begrijp dat dit wel degelijk ook een strafrechtelijke kant heeft maar dat is een van de vragen waar ik graag een antwoord op zou willen hebben.

Ik heb daarna een advocaat gebeld, ook daar de situatie uitgelegd en daar voor a.s. maandag een afspraak gemaakt. Ik had sterk het vermoeden dat mijn partner niet meer bij de vriendin zat omdat haar ouders mijn dochter van school gehaald hebben. Ik heb de rest van de vrijdag niets meer gedaan om contact met mijn partner op te nemen maar heb haar zaterdagochtend om 10.30 uur gebeld met de vraag waar mijn dochter was. "Dat weet je denk ik wel" was het antwoord........ Maar goed, uiteindelijk mocht mijn dochter 's middags een paar uur hier zijn en dan ging ze 's avonds weer mee terug naar haar ouders. Mijn dochter was zo ontzettend blij toen ze me zag en we hebben heel de middag leuke dingen gedaan en veel lol gehad. Toen het tijd werd om weer naar haar ouders terug te gaan zag ik alleen maar heel veel teleurstelling maar heb haar uitgelegd dat dit niet voor lang zo zou zijn en met partner afgesproken dat ze vanavond naar hier komt en dat we de tussenliggende tijd zouden moeten gebruiken om opties uit te werken hoe nu verder met als uitgangspunt dat het voor onze dochter het beste is.

Lang verhaal en weinig vragen, maar wou het denk ik vooral even kwijt en hoop op adviezen over of ik juist gehandeld heb tot nu toe en wat ik nog meer kan.

[ll2014]

het lijkt dat ik aan de vooravond sta van een situatie waarbij mijn kind blijvend aan mijn gezag onttrokken gaat worden.

Waarom denk je dat?
Ik weet deksels goed dat je als vader altijd als het tot strijd komt, met een flinke achterstand begint, maar juridisch raak jij niet zomaar het gezag over je dochter kwijt en zal er ook een omgangsregeling worden vastgesteld.
Dat die dan vaak door de moeder gefrustreerd wordt is dan ook een feit, maar geeft het niet op!.
Als ik je verhaal zo beluister vind je dochter het prima bij jou en naarmate ze ouder wordt telt haar mening meer mij als een zaak voor de rechter komt.
Mijn zoon was 10 toen we uit elkaar gingen en is nu 13.
Door de strijd die moeder maar steeds zat te voeren vooral om zoveel mogelijk geld binnen te harken, groeide mijn zoon meer en meer naar mij toe en dat heeft voor de rechter in beroep een uitspraak opgeleverd dat mijn zoon bij mij gaat wonen en alleen nog één maal per twee weken een lang weekend bij moeder is.
Of dit het einde van de strijd is weet ik natuurlijk niet, maar je hebt als vader dus wel terdege kansen.

[Casper]

@Pat, wil je de relatie redden of niet? Je ben nog redelijk in gesprek met haar, zoekt functies voor haar, etc. Hoewel deze sollicitatie mislukte (op een manier die bij haar een flinke angst suggereert, volgens mij) en een crisis veroorzaakte, is er misschien nog wel hoop. Misschien tijd om er eens met een professional (huisarts, mediator) over te praten?

[pat01]

Hallo allemaal, we zijn inmiddels bijna een week verder. Zondag is partner uiteindelijk teruggekomen, en gelukkig heb ik haar weten te overtuigen dat ze onze dochter ook mee moest nemen. Ik ben toch afgelopen maandag naar een advocaat gegaan en realiseer me sinds die tijd hoe krom de wetgeving in ons land wel niet is.

Omdat er nog geen omgangsregeling was is het schijnbaar ook niet strafbaar dat ze mijn dochter voor mijn neus weggekaapt heeft. Advies van de advocaat is om er zsm eentje op te stellen maar hoe ik ook aandring, ze vind het "nog niet nodig"....

Wat me ook duidelijk is geworden is dat als je in ons land een nette kerel bent met een goede baan en een samenlevingsovereenkomst hebt met iemand die nergens zin in heeft je je portemonnee kunt trekken, te schandalig voor woorden, echt.

Het besef lijkt bij partner te komen dat ze toch echt moet gaan werken om een volgende stap in dit proces te zetten, jammer dat ik denk dat ze dat helemaal niet wil.

Hou jullie op de hoogte bij ontwikkelingen.

[pat01]

@Pat, wil je de relatie redden of niet? Je ben nog redelijk in gesprek met haar, zoekt functies voor haar, etc. Hoewel deze sollicitatie mislukte (op een manier die bij haar een flinke angst suggereert, volgens mij) en een crisis veroorzaakte, is er misschien nog wel hoop. Misschien tijd om er eens met een professional (huisarts, mediator) over te praten?

Hi Casper,

Nee dat wil ik niet meer na wat er is gebeurd bij de school. Als je iemand niet tot op het bot haat dan doe je zoiets iemand niet aan vind ik.

[Arizona]

Ik heb ook een ex na 11 jaar samen te hebben gewoond. De eerste drie jaar verdiende ze meer dan ik. Daarna 3 jaar bij de kinderen en de laatste 4 jaar mocht ze een opleiding doen van mijn inkomen. Daarna zou ze gaan werken.
Maar nu zijn we uit elkaar en kan ik gaan betalen gebaseerd op mijn inkomen met haar inkomen op nul…

Gelukkig lijkt ze redelijk haar best te doen om werk te vinden, maar makkelijk is het niet in deze economie.

[kiekiek]

Gelukkig lijkt ze redelijk haar best te doen om werk te vinden, maar makkelijk is het niet in deze economie.

Wie wil werken zal heel snel werk vinden. Met de juiste instelling en de juiste mentaliteit kan iedereen nog steeds via een uitzendburo aan de slag en niet zoals ´vroeger´ voor kort, maar tegenwoordig voor lange tijd, omdat er nauwelijks vast personeel wordt aangenomen, maar bijna alleen maar flexkrachten. Er zijn tegenwoordig enorm veel flexpoules waar vaak honderden flexers in mee draaien. Dat je soms wat ´minder´ werk zal moeten aannemen is een feit, maar dat is ook tijdelijk te doen in afwachting van wat beters. Waar een wil is, is een weg