Hoi Jeffvtn,
Ik herken zoveel in jouw verhaal. Wil je een hart onder de riem steken en heel veel sterkte en succes wensen.
Alvast sorry voor mijn langdradige verhaal in jouw topic
Laat ik beginnen dat ik er bijzonder genadig vanaf kom. Ik mag mezelf eigenlijk geen Dwaze vader noemen gezien de schrijnende verhalen op deze site. Hopelijk blijft mijn situatie zo.
Mijn ex (zeeerrrr vermoedelijk BPS) trekt het niet en geeft ons zoontje (nu 6 jaar) praktisch uit handen in alle vrije tijd die hij heeft (elke woensdagmiddag, elk weekeinde en elke schoolvakantie). Ik was zwaar verbaast dat zij dit (2012) voorstelde en heeft laten opnemen in omgangsregeling.
Ik maak andere ellende mee dan de Dwaze vaders op dit forum. Ben bijna dankbaar dat ik deze ellende mag meemaken. Namelijk de ellende dat kind enorm wordt gemanipuleerd en wordt betrokken in werkelijk alle problematiek die bij bordie-momster speelt (in haar ontregelde koppie). En dat is nogal wat voor het kind.
Ik ben veel bezig om kind zijn emoties te laten benoemen als hij zich beklaagt (dat is vaak) en zijn gevoelens te valideren zonder zijn moeder af te vallen. Verdomd moeilijk, maar ik ben gelukkig wel in de positie dat ik dat kan doen voor zoontje en dat is super belangrijk.
Ik wens jou daarom heel veel succes met het erkennen van je dochter en hoop dat omgang snel opgang komt. Sowieso heeft een kind beide ouders nodig maar een kind bij een borderline moeder heeft een stabiele ouder bikkelhard nodig om haar/hem in haar leven te begeleiden.
Wat ik heb gedaan is eigenlijk mezelf jarenlang opofferen (vanaf eind 2005). Ik ben misschien wel achterbaks richting borderline ex geweest. Maar ook heel slopend voor mezelf geweest.
Vanaf dat duidelijk was dat mijn ex zwanger was was het een droeve ellende en enorme emotionele puinhoop van haar uit. Incl. fysieke agressie richting mij. Borderline had ik nog nooit van gehoord maar werd ik toen op gewezen door hulpverleners die ik zelf heb opgezocht.
En voor de zwangerschap waren er natuurlijk al super veel rare en heftige zaken gebeurd maar die kon ik niet duiden en vaak heb ik juist aan mezelf getwijfeld. Kop in het zand gestoken zullen we achteraf maar zeggen. En natuurlijk waren er ook mooie momenten. BPS personen kunnen heel innemend zijn, spontaan en kun je ook plezier mee beleven. Mijn ex is ook nog eens ronduit knap. Dat speelt allemaal mee in het lang blijven hangen. Maar terugkijkend was de relatie vanaf dag een niet goed en zeer apart. Exact volgens het borderline boekje is de relatie verlopen en geëindigd.
Ben me vanaf eind 2005 in de problematiek gaan verdiepen middels lezen boeken, omstanders cursus gevolgd etc.
Uit de omstanderscursus werd mij al snel duidelijk dat een relatie kansloos is met een borderline persoon die totaal geen inzicht heeft in eigen problematiek. Wat een ellendige verhalen heb ik daar gehoord van mede omstanders. Kinderen naar de knoppen, partners zelf in depressies etc. Toen was voor mij al duidelijk dat een gelijkwaardige relatie er nooit in zal zitten met bordie-momster ex.
De zwangerschap was een ellende, de geboorte was een ellende, en de eerste jaren daarna waren soms leefbaar (doordat ik eigen huis heb) maar altijd speelt die verdomde borderline problematiek. Is niet mee te leven tenzij je jezelf helemaal wegcijfert.
Ik woonde dus niet officieel samen met haar (rara waarom niet?). Dat is mijn redding geweest. Kon in heftige situaties vluchten naar mijn eigen huis (mijn veilige haven) van die emotioneel instabiele en soms gevaarlijke bordie momster. Toen zoontje wat ouder was had ik hem vaak bij me in mijn huis terwijl momster ontregeld in haar huis zat.
Ben dus blijven 'rondhangen' om een band op te bouwen met mijn zoontje want als ik dat niet had gedaan had ik in dezelfde situatie(s) gezeten als waar velen op deze site in zitten. Daar was ik heel erg bang voor. Geen omgang met kind. Dreigen (en wie weet ook uitvoeren) om kind naar buitenland mee te nemen. Etc.
Heb in 2009 voor de rechter gestaan. Vanaf geboorte kind wilde ik ouderlijk gezag delen. Ex wilde hier natuurlijk niets van weten. Zij wil alle macht houden (hebben mensen met BPS graag om controle uit te oefenen op ex). Heb dit even aangezien maar na een heftige escalatie waarin ik (voor de zoveelste keer) uit haar leven werd gejaagd en werd gedreigd om kind voor altijd bij me weg te houden heb ik de rechter verzocht om mij mede het ouderlijk gezag te geven en verzocht om een omgangsregeling.
Ouderlijk gezag werd in een zitting toegewezen. Ex gooide met modder, kwam met hele extreme (voornamelijk seksuele) beschuldigingen aan mijn adres, en haar advocaat (uiteraard pro deo) was bijzonder slecht voorbereid.
Ik bleef uiterst zakelijk en heel rustig. Ontkende wat nodig was, corrigeerde advocate ex en gaf mijn eigen verhaal. Bijzonder zakelijk, zonder emoties.
Ex was zo extreem bezig dat rechter haar tig keer heeft onderbroken en gecorrigeerd en verzocht om niet door een ander heen te praten/schreeuwen etc.
Mijn redding was vermoedelijk de nieuwe wetgeving sinds 2009 over gelijkwaardig ouderschap, een tierende ex die duidelijk niet stabiel is en een bijzonder slecht voorbereide advocate van ex die onwaarheden verkondigde die heel makkelijk waren te ontkrachten. Advocate ex was ook niet blij en geen voorstander van de nieuwe wetgeving en verkondigde dit ronduit in de rechtszaal.
Ik zou volgens deze advocate een dominante psycholoog zijn. Ben dus geen psycholoog maar mijn vader is dat. En nog meer klinkklare onzin die ik heb rechtgezet op een zakelijke manier.
Een ding werd mij heel duidelijk in de rechtszaal.
Rechter neemt hooguit 15 a 20 minuten de tijd voor een zaak om gezag en omgang. Dus voor het meest belangrijke wat jij in je leven hebt en wilt behouden neemt de rechter maar 15 a 20 minuten de tijd.
Voor omgang wordt je sowieso doorverwezen naar mediator (en wat een poppenkast was dat).
Je kan komen met een heel boekwerk (jouw kant van het verhaal) maar daar is geen tijd voor.
Enige wat je kan doen is heel kort en bondig toelichten waarom erkennen van je dochter noodzakelijk is vanuit 'belang' van het kind. Zakelijk en zonder heftige emoties aangeven dat jij jullie dochter mede wilt opvoeden en een veilige plek wilt geven.
Dan gaat de overkant dat bestrijden met een hoop onzin en valse beschuldigingen en dan is het zaak goed op te letten en te ontkennen wat niet klopt en als je de kans krijgt je verweer te voeren maar doe dat uiterst zakelijk en beheerst. Ontken de valse beschuldigingen en focus je op kind.
Ik ontkende bijvoorbeeld heel kort de ranzige seksuele zaken en ging uitgebreider in op beschuldigingen over dat ik dominant (bijv. over schoolkeuze) zou zijn en daarom kind in de knel zou komen. Ik zei heel beheerst dat we samen onderwijs inspectierapporten hebben bekeken en op basis daarvan ik een voorkeur voor een school in haar buurt had en dat zij daarin heeft ingestemd. Dat soort zakelijke en rustige verweer heb ik gevoerd destijds. Meer tijd is er toch niet voor verweer en jouw verhaal doen.
Ik kon uiteraard 'family life' aantonen met ons zoontje omdat hij destijds 3 jaar oud was en ik ben blijven rondhangen in het chaotische huishouden van ex. Maar evengoed werden wij naar mediator verwezen voor omgang.
Jullie dochter is nog zo jong dat er praktisch geen family life is aan te tonen maar dan zou ik aangeven dat dochter en jij recht hebben op family life en dat een kind behoefte heeft aan twee ouders en daarom z.s.m. de mogelijkheid er moet komen om jullie dochter te laten wennen aan zowel haar moeder als haar vader. Dat is in belang van jullie kind dat zij al vanaf geboorte beide ouders heeft en aan beide ouders kan hechten en een band opbouwt. Rust en stabiliteit voor kind juist door omgang met jou als vader... dat zou ik benoemen.
Totaal geen strijd laten merken is mijn advies in de rechtszaal.
En zeker ook niet daarbuiten middels e-mails of telefoongesprekken. Heel moeilijk maar super noodzakelijk. Geef bordies geen enkele kans om iets tegen je te gebruiken.
Relatie was niet houdbaar voor mij. Ook ik kon niet tegen haar borderline gedrag met verwijten, jarenlang beschuldigd worden van vreemdgaan, haar mishandeld te hebben, haar pijn willen doen, och . zoveel zaken die in hun hoofd afspelen waar 'wij' geen weet van hebben. En gelukkig maar.
Wel heel goed om alles wat in je opkomt op papier te zetten. Heb ik ook gedaan. Van je af schrijven werkt therapeutisch. Als je eigen verhalen later terug leest besef je pas hoe extreem sommige zaken in je leven en je relatie zijn geweest. Hoe ziek eigenlijk.
Maar om een soort van dagboek ooit aan je dochter te kunnen geven lijkt mij helemaal niet nodig/wenselijk. Dochter wil helemaal niet betrokken raken in 'strijd' tussen moeder en vader. Dat heb ik gezien bij inmiddels volwassen dochter van mijn ex.
Ex zou zoveel bewijs tegen haar bio-vader hebben bewaard, die man is zo slecht, heeft zoveel ellende uitgehaald, dochter en moeder mishandeld etc ... nou dochter wilde die shit allemaal niet horen/lezen van haar moeder.
Dochter wil van zowel haar moeder (ook al is die gestoord) als haar vader houden en heeft geen behoefte aan die chaos. Die heeft al genoeg chaos is haar (jonge) leven gehad (voornamelijk door eigen moeder veroorzaakt).
Dochter wil gescheiden van beide ouders houden en een leven met beide ouders hebben. Loyaliteit gaat enorm ver bij kinderen. Zelfs als deze kinderen volwassen worden/zijn.
Jij zal middels jouw gedrag (als je de kans krijgt om je dochter regelmatig te zien) laten zien hoe en wat voor vader/persoon jij bent. Wees jezelf en je kind zal zich veilig bij je voelen. Dan is zo een dagboek helemaal niet relevant.
Nogmaals, blijf uiterst zakelijk, niet meegaan in moddergooien, geef ex niet de kans iets tegen je te gebruiken, blijf uit haar buurt als ze ontregelt/getriggerd is, zou niet de eerste bordie zijn die jou uitlokt en wellicht wat aandoet en dan zelf naar de politie rent om aangifte te doen (been there). Wellicht op advies van haar advocaat zelfs. Vind het maar een smerige industrie dat familierecht en alles wat er omheen kliekt.
Juist nu er een zaak speelt m.b.t. erkennen kind en omgang met kind moet je enorm op je hoede zijn.
Verdiep je in familierecht, maar ook in borderline problematiek.
En nog belangrijker. Blijf leven. Probeer toch ondanks alles plezier in je leven te houden. Spreek af met mensen en praat met mensen die je vertrouwt.
Ik weet hoe heftig dit soort situaties zijn met een borderline ex. Slopend kan het zijn. Dus pas op jezelf.
En afspraken zijn niet te maken met een borderline ex is mijn beleving. Alles dient officieel vastgelegd te worden.
Laat je niet meeslepen in mooie verhalen en beloftes en onderling ergens uitkomen van ex. Dat werkt helaas niet met de meerderheid van de borderline patiënten.
Heel veel succes en sterkte toegewenst.
Groet,
Macamba