Succesverhalen

[PaNo]

Ondergewaardeerde mede dwaze vaders,


Veel kommer en kwel, al dan niet begrijpelijk, edoch ook succesverhalen. Ben er zelf een aardig voorbeeld van. Ellende met Jeugdzorg, Maatschappelijk werk, RvK, mijn vrouw en ga maar door.

Maar toch een hele andere wending dan ik of wie dan ook gezien alle verhalen zou mogen verwachten.

Omdat ik veelal de ellende onder ogen krijg vraag ik me af of d'r binnen dwazevaders een forum of wat dan ook met juist de succesverhalen is ?

Het wiel dat uitgevonden is zal hooguit verwisseld moeten worden.

PaNo

[dwazevader]

Had je graag beter nieuws willen vertellen ondanks da mijn advocaat heel sterk was tijdens de zitting. Maar de rechtbank oordeelde anders. Helaas met als gevolg dat ik niks meer kan doen tenzij er een goedzul bestaat met een zak geld voor een hoger beroep. Dan hoor ik het graag.

[dwazevader]

Had je graag beter nieuws willen vertellen ondanks da mijn advocaat heel sterk was tijdens de zitting. Maar de rechtbank oordeelde anders. Helaas met als gevolg dat ik niks meer kan doen tenzij er een goedzul bestaat met een zak geld voor een hoger beroep. Dan hoor ik het graag.

[The Driver]

Een succesverhaal met betrekking tot de RvdK en BJZ ? Dan win je nog sneller de Staatsloterij !

[EDA]

Ik denk dat het eerst nodig zal zijn om het begrip "succesverhaal" te definiëren.

Het enige goede aan mijn verhaal is dat ik zelfbewuster wordt en dat ik mijn kind weer ( maar veeeel te weinig ) zie EN dat ik nu weet dat het erg goed zit met de band tussen mijn kind en mij.

Verder resteert een ex die louter vanuit angst (re)ageert, wat never nooit een bevredigende situatie oplevert en helaas DUS voortdurend mijn kind schaadt. Daar ben ik afhankelijk van haar vermogen en de wil tot tot inzicht en zo als het er nu uitziet is dat vermogen klein en de wil afwezig. De maatschappij waarin ook angst de boventoon voert voorafgaand en tijdens het maken van keuze's helpt natuurlijk ook niks. Daar een verandering bewerkstelligen gaat traag want ook daar zijn we en ben ik afhankelijk van het vermogen en de wil tot inzicht.

Ik verander, leer zelf sneller dan betrokken partijen. DAT is een successtory. Ik verkrijg meer en sneller inzicht in,.... dan de types waarmee in in deze situatie te maken heb, rechters, advocaten, RvdK's incluis...
Heb ik daar wat aan? Ja, op langere termijn wel.
Heeft mijn kind daar wat aan? Ja, op korte termijn wel, omdat ik er meer en beter voor haar kan ZIJN!!

[JCC]

Na 2,5 jaar op pro-deo papier de gevaarlijkste vader van het westelijk halfrond te zijn geweest was het dan voor de 2e keer zo ver. De rechter sprak uit: ik vind dat kinderen omgang moeten krijgen met vader waarna een luid protest volgde. De rechter was niet gevoelig voor natte oogjes en er werd geen omgangsrecht om het zeep geholpen. Sterker nog: uitspraak ging naar BJZ en Trivium voor begeleiding.

Na diverse afspraken werd een uur per week een half uur per 2 weken want een uur per week past niet in het begeleidingsprogramma. Ik heb nu in totaal, onder begeleiding, mijn kinderen 1 keer een half uurtje gezien. Dat was goed en er was helemaal geen sprake van bang enzo.

Woensdag zou de volgende afspraak zijn maar ik werd vanochtend gebeld dat de kinderen niet kwamen omdat er geen vervoer was.

Zo treiteren we verder en heeft een uitspraak helemaal geen waarde of betekenis.

Je wordt al op 1/4 van de uitspraak gezet maar tot nu toe is het 1/8 en dus een groot succes!

[Rob27]

Ik juich alle succesverhalen van harte toe!
Blijf ze svp op dit forum zetten, daar putten zelfs de wanhopige vaders zoals ik kracht uit.

Ik ben oprecht blij voor eenieder die wel een goede rechter treft (jammer dat er daar zo verdomd weinig van zijn!) en zijn kind(eren) weer in de armen kan sluiten.

[The Driver]

@ JCC

Toch zou ik oppassen voor omgang met begeleiding, het is opvoedkundig wel heel erg slecht richting vader, die wordt immers als een crimineel/misdadiger behandeld en moet begeleid worden, want vader is onbetrouwbaar/gevaarlijk, zo komt het tenminste bij de kinderen over.

Zelf heb ik 12 maanden lang omgang met begeleiding gehad, maar toen de gezinsvoogd geen motivatie of tijdstermijn wilde noemen waarop de begeleidde omgang zou kunnen stoppen, heb ik er een punt achter gezet.

[JCC]

Bedankt voor de tip Driver, ik denk dat ik mijn verhaal nog een keer naar de redactie toestuur zodat ze deze op de website zouden kunnen plaatsen bij de andere, zo wonderlijk is het.

Ik was vorig jaar net als Rob, ik stop ermee!! Ik had het gehad, zat er doorheen en weigerde ook maar nog een dag langer mijn leven te laten verzieken door het prinsesje.

Ben op de laatste beschuldigingen geeneens meer ingegaan, ben wel naar de zitting geweest zonder verweer en advocaat en stond op punt om te zeggen tegen de rechter: geef haar aub haar zin!

Het liep echter anders met de uitspraak en dankzij mijn broer ben ik meegegaan in omgangsbegeleiding. De kids vonden het geweldig en klepten honderduit, mn zoontje wou me nog om de hals vliegen toen ze weggingen zo gevaarlijk ben ik altijd geweest.

Ik was heel erg blij maar voelde tegelijkertijd aan dat dit leuke samenzijn erg kan gaan opbreken en dat doet het nu ook. Smoesjes dit, bla bla bla dat en geen omgang en als klapper op de vuurpijl een nieuwe brief op de mat van haar advocaat.... Nog heel even voor ik definitief die al genomen stap neem, dus als je dit meeleest: ga nog even zo door prinsesje...

[EDA]

Die prinsesjes, Driver en JCC, hebben pas echt resultaat als jij het je persoonlijk aantrekt, dus als je je LAAT raken.
Op dat moment heeft de prinsessenangst jouw bereikt en is in je binnengedrongen om zijn verwoestende werking te doen.
En DAT is dus wat voorkomen moet worden.
Het helpt dan beslist niet om terug te vechten ( of te vluchten ). Het doet zeer, ja ( weet er alles van ), maar de enige weg is toch die van begrip, die van Liefde, die van acceptatie. Ga je die weg niet, dan duurt het alleen maar langer.

Natuurlijk is het met onze prinsesjes sowieso misgelopen omdat we allemaal angst op angst hebben gestapeld, zonder er ons daarvan helemaal bewust te zijn. Zo is de ellende groter en groter geworden, en de weg er uit leek onzichtbaar en onbereikbaar.
Eén van de twee zal toch echt moeten stoppen met vechten/vluchten. Wie is het meest wijs en helpt daarmee zijn ( of haar ) kinderen?
Natuurlijk pogen we via juridische weg resultaten te bereiken, maar je kunt zelf ook veel doen op het vlak van begrip. Moeilijk, ik weet het, maar het is niet onmogelijk.
In onze situatie(s) verkerende moeten we primair zorgen voor ons eigen welbevinden. En rust, berusting, begrip, acceptatie, vergeving zijn in dat kader begrippen die we inhoud dienen te geven. Voor je eigen bestwil welteverstaan. En dat werkt door naar je kids.

Probeer het maar, of niet, maar dan duurt het vechten voort, met alle ellende vandien.
Het is maar net waar je voor kiest.

Je kunt de ellende omvormen tot een succesverhaal voor jezelf, als je de juiste keuze's maakt. En die liggen weg van vechten, weg van angst in al zijn verschijningsvormen.

[The Driver]

Angst van mijn prinsesje ? Die kan ik echt niet weg nemen, zelfs 2 wekelijkse consulten van hulpverleners kan die angst bij haar niet wegnemen.

Ik ben ook niet van plan om aan mijn hex therapeutische hulpverlening te bieden, ik moet lief doen en begrip tonen ? Ze zoekt het maar uit ! ! Ik heb wel wat beters te doen en dat is voor mijzelf zorgen.

Mijn hex krijgt alleen elke week een afschrift van mijn dagboek, wat ook de kinderen gaan krijgen als ze 18 jaar worden. Ik vraag niets meer, ik eis niets meer, ik deel alleen maar mede, kunnen ze ook niets meer weigeren.

[EDA]

Angst van mijn prinsesje ? Die kan ik echt niet weg nemen,

Nee, je eigen angst. Daar kun je wel wat mee ( of tegen ) doen. Alleen daar waar je invloed hebt, kun je wat doen.
De angst van je prinsesje is iets wat zij zelf moet oplossen. Dat geldt voor alle prinsen en prinsessen.
Wijzen naar de ander helpt niemand.
Als we met zijn allen nou eens van deze wetenschap zouden uitgaan, dan zou de wereld er een stuk beter uit zien. Rechters maken zich ook schuldig aan wijzen naar de ander, helaas. Ook gestoeld op angst.

[JCC]

Eda, ik verwonder me wel eens meer over je benadering hierover. Misschien is het ook wel bewondering.

Je schrijft over niet persoonlijk aantrekken, is er iets meer persoonlijks als je kinderen die je gedwongen los moet laten omdat het prinsesje dat zo wenst? Dit gaat door merg en been en zeker als het door list en bedrog klaargespeeld wordt terwijl ze weet dat de kinderen zich vaak geen betere vader hadden kunnen wensen.

Ik weet niet hoe het bij jou zit maar ik moet me 3 slagen door de rondte werken om zelf niet onder een brug te moeten slapen. Altijd netjes betalen, ook de extra rekeningen en als dank rechtszaken aangesmeerd krijgen en pro-deo gevaarlijk zijn voor je kinderen want daar heb je alle tijd voor als je prinsesje bent nietwaar?

De maat is vol, niet van angst of liefde maar uit zelfbehoud.

Het enigste wat rest is kinderloos prima vaders te volgen die je voorgingen, je verhaal te doen en filmpjes te maken met foto's uit betere tijden die je kan delen op youtube.

[The Driver]

Waar je ook voor uit moet kijken bij een begeleide omgang is een begeleider ( bewaker noem ik het maar ) die gaat bepalen wat de gespreksonderwerpen met de kinderen zal zijn. Ik mocht niet vragen naar de leefomstandigheden op de zorginstelling, is het eten wel lekker ?, met hoeveel kinderen slapen jullie op 1 kamer ?, mogen jullie wel elke dag douchen ?, gaan jullie op zaterdag of zondag weleens leuke dingen doen ?, missen jullie papa en mama ?, allemaal verboden onderwerpen. Een foto of filmpje maken ? Verboden. Een cadeau-tje zomaar of een verjaardagscadeau ? eerst toestemming vragen. Een zakje snoep geven ? Moet altijd gedeeld worden met de rest van de aanwezige kinderen.

Nog één zo'n punt waarvan je denkt, heb ik eigenlijk wel met mensen te maken. Het was ons en de kinderen verboden tijdens de begeleide omgang om emotie te vertonen, huilen bij het afscheid nemen dus, verboden !

[EDA]

Eda, ik verwonder me wel eens meer over je benadering hierover. Misschien is het ook wel bewondering.

Ik uit louter wat ik, in de 21 jaar waarin ik mijn kinderen niet mag zien en niet eens weet waar ze wonen, heb geleerd.
Ik zit maatschappelijk volkomen aan de grond, heb geen werk, moet het allemaal in mijn ééntje te boven zien te komen, ben alle vertrouwen in hulpverleners kwijt daar zij ook allemaal vanuit angst handelen, ik ben doodmoe.
Kompleet op mijzelf teruggeworpen.
Maar mijn dochter houdt van me. En wij 2 hebben het fijn, die 4 van de 31 dagen in de maand.
Verder ben ik een lief mens.