Forum Stichting de Dwaze Vaders

Hallo allemaal,

Ik zit met een ietswat complex probleem. Ik hoop dat er iemand is met meer informatie qua stappen die ik kan ondernemen.

In oktober 2011 heb ik een einde gemaakt aan een relatie van 2 jaar. Het ging gewoon niet langer meer, en ik kon niet meer omgaan met haar borderline stoornis.

Eind november kreeg ik van haar te horen dat ze zwanger is. In eerste instantie geloofde ik dat niet en dacht ik dat dit een tactiek was om mij proberen terug te krijgen. Later kwam ik erachter dat dit wel degelijk zo is. Ze wilde al langer kinderen, maar ik wilde dat nog niet. Ze is toen gestopt met de pil zonder mijn medeweten.

Tijdens de zwangerschap heeft zij een nieuwe partner gekregen. We hebben nog gepraat over wat we nu precies gaan doen. Maar ze wist nog niet of ze wel wilde of ik het kind mocht zien. Later heeft ze laten weten wel met het kind langs mij te willen komen zodat ik het kan zien. Ik mag het alleen absoluut niet erkennen. Als reden daarvoor gaf zij aan niet te willen dat ik ergens aanspraak op kan maken.

Vlak voor de bevalling heb ik dagen en nachten lang met haar gepraat. Hoe het met haar gaat en ondersteuning geboden voor alles wat ze nodig heeft. De hele zwangerschap door heeft mijn moeder haar gesteund en veel met haar gesproken.

Op 24 juli kreeg ik via een derde te horen dat mijn ex in het ziekenhuis was voor de bevalling. Ik had haar een berichtje gestuurd waarin aangegeven dat ze het kan en ik er in gedachten bij ben. (ik mocht niet bij de bevalling zijn)

Om 13:12 is mijn dochter via een keizersnede geboren. Ik kreeg van haar een berichtje met de vraag hoe ik weet dat ze aan het bevallen was. Ze was eigenlijk alleen maar boos daarom. Ik heb 24 en 25 juli veel telefonisch met haar gepraat. Aangegeven dat ze goed moet rusten. Eigenlijk in de hoop dat ik zo snel mogelijk mijn dochter mocht zien.

Op donderdag 26 juli mocht ik haar eindelijk zien! Dan wel 's-avonds om 20:00 want er moest eerst andere visite komen en niemand anders mocht weten dat ik kwam kijken van haar. Aan het einde van de dag kreeg ik een berichtje dat ze zich niet lekker voelde. En ik mocht haar beter niet zien. Ze gaf aan dat als ik kwam kijken ik toch boos zou worden als ik haar daarna niet meer mocht zien. Toen ik vroeg wat ze bedoelde zei ze dat ik haar daarna nooit meer mocht zien en ik geen rol mag spelen in haar leven.

Van binnen ga ik helemaal kapot... elke dag weer. Ik presteer niet/slecht op werk en kan alleen maar aan mijn dochter denken. Ze wrijft er bij mij in hoe leuk het eruit ziet als haar partner mijn dochter vast heeft. En ze negeert mijn moeder volledig.

Ik kan niet meer en ik moet mijn dochter zien. Ik wil er voor haar zijn en ik kan het niet om alles te laten rusten. Het gevoel dat ik een dochter heb en het nooit zal zien vreet me op.

Wat kan ik het beste doen? Ik heb al het eea gelezen over een vaderschapstest en toestemming van erkenning via een rechter. Maar hoe pak ik dit aan? Waar begin ik?

Ik hoop dat er iemand is die me hiermee kan helpen, ik ben ten einde raad. Alsook mijn familie.

Alvast bedankt.

Welcome, join de club van radeloze vaders!

Ik herken het gevoel van machteloosheid en je van binnen op te zitten vreten. Waarom moeders zo doen is me een compleet raadsel. Wat ik zou doen, ga eens langs een advocaat. Communiceer met je ex via de e-mail, sla sms-en en whatsapps op.

Een borderline ex is ondoorgrondbaar. Probeer niet mee te gaan met haar gekte. Houd vast aan je eigen normen, waarden en beoordelingsvermogen en laat je er niet kapot door maken.. Houdt alvast rekening met een langzame en zeer stressvolle periode.

Ik sluit me aan bij debeurs. Eerste stap is naar de rechtbank om (vervangende) erkenning aan te vragen en te verzoeken een omgangsregeling vast te stellen. Er is geen reden waarom dit niet zou lukken, hoewel het nog een lange weg zal worden.

Hey thnx voor de snelle antwoorden.

Ik lees over en lange stressvolle periode.
Ik moet er dus vanuit gaan dat ik haar voorlopig nog niet kan/mag zien.

Ik moet er dus vanuit gaan dat ik haar voorlopig nog niet kan/mag zien.

Inderdaad, helaas. Maar bedenk dat dit alleen het allereerste begin is van je relatie tussen je dochter en jou. Er is daarna nog een heel leven te vullen. Het is belangrijk om het nu in deze tijd zorgvuldig aan te pakken zodat je die latere relatie niet op het spel zet.

Nouja, ik ga vandaag starten met vragen bij een advocaat.

Dat het lang gaat duren, het is nou eenmaal niet anders.
Ben in ieder geval blij dat ze nog te jong is om er iets van mee te krijgen.

Ik zou naar een advocaat gaan die gespecialiseerd is in familierecht;
http://www.verenigingfas.nl/informatie-voor-consumenten

Binnenkort is het voor advocaten sowieso verplicht om een minimaal aantal zaken per jaar te moeten doen om dit soort zaken te mogen doen. Ga dus niet zonder meer naar de eerste de beste advocaat.

Je kan je ook natuurlijk eerst even laten voorlichten door een wetswinkel, maar die zullen je waarschijnlijk doorverwijzen naar een advocaat. Ohja, als het buiten de advocaten om kan doen... advocaten kosten klauwen met geld, het kost je veel tijd en je gaat een onzekere periode tegemoet met een enzekere uitkomst qua omgang.

Eerst moet je nu zorgen dat je gezag over je kindje krijgt...

Hallo jeffvtn

Je bent niet te benijden om de situatie waar je nu in terecht gekomen bent,maar wat ongelooflijk dom van je ex om te handelen zoals ze nu doet...op korte termijn kan ze je bij je dochter weghouden,maar op lange termijn gaat ze daar gegarandeerd problemen mij krijgen...er komt een moment dat je dochter zich bewust wordt dat haar biologische vader bewust bij haar vandaan is gehouden en dat moeders daar verantwoordelijk is en dan heeft moeders een heel groot probleem.
Een minstens zo'n domme actie is het feit dat zij op eigen houtje de nieuwe vriend tot vader van jou kind bombardeert...het zal nooit zijn kind worden en ook dat kon in de verhouding tussen moeders en het nieuwe vriendje wel eens wrijving gaan geven.
Er is ook iets wat in je voordeel pleit en dat is het feit dat jij,zonder dat het bakken met geld kost,hier op dit forum adviseurs ontmoet,die wel op lange termijn kunnen denken,mede op basis van hun eigen ervaringen.
Als je ex zo blijft handelen zoals ze nu doet,mist ze kennelijk die adviseurs,die haar tot de orde kunnen roepen of heeft ze helemaal geen adviseurs.
Als je het in dit stadium kunt opbrengen geduld te hebben,te blijven geloven in een goede afloop,je niet laat provoceren en je ook niet te ergeren aan het vaak disfunctioneren en trage werken van de instanties en je het verdomd om je te laten kapot maken,trek jij uiteindelijk als wijste aan het langste eind.
Je staat nu mijlenver achter,maar de inhaalrace lijkt te zijn begonnen.
Ik wens je alle succes en vooral veel sterkte

Probeer deze maar eens : Mr. Van Ruth, Edenstraat 4, Eindhoven

''Van binnen ga ik helemaal kapot... elke dag weer. Ik presteer niet/slecht op werk en kan alleen maar aan mijn dochter denken.

Ik kan niet meer en ik moet mijn dochter zien. Ik wil er voor haar zijn en ik kan het niet om alles te laten rusten. Het gevoel dat ik een dochter heb en het nooit zal zien vreet me op''
......nog even dit...

''kapot gaan'' moet je dus juist niet doen en hoe dan ook,je zult toch wat afstand moeten nemen van de situatie zoals die nu is...in het leven gaan de dingen nu eenmaal niet altijd als ze ons voor ogen staan..laat ook je werk er zo weinig mogelijk onder leiden..zie dit eerder als een positieve gezonde uitdaging,dan krijg je daar ook waardering voor van je collegaas...

''ik moet mijn dochter zien''....besef goed dat dat ''moeten'' je jezelf oplegt en je tegelijkertijd ook kwetsbaar maakt,....neem afstand...laat het wat los...en verdrink niet in de problematiek.Daar heb je alleen jezelf maar mee en speel je je ex ook nog mee in de kaart.

Wauw bedankt zeg. Kan ik echt een hoop mee!

Er is al een stukje licht aan het einde van de tunnel te zien.

Een goede kennis van me is advocaat familierecht en die gaat alles voor me regelen. Dat scheelt enorm. Ook in de kosten. Morgen bespreek ik alles in detail met hem. Maar hij schat de kansen wel hoog in. Echter alleen dat het wel even kan duren.

Ik heb gelukkig een derde die mij op de hoogte stelt van de situatie rondom mijn dochter.

En inderdaad dwazeopa, mijn werk eronder laten lijden is niet verstandig. Mijn leidinggevenden weten van de situatie af. En ik kan werk gelukkig ook als goede afleiding gebruiken.

Morgen heb ik die afspraak met me advocaat. Ik zal alles hier up to date houden van hoe het loopt.

Nogmaals bedankt voor de support, doet me goed de berichten te lezen

Hallo,

Ondanks het heel belangrijk is positief te blijven moet je je beseffen dat je een ontzettend zware tijd te wachten staat. Ik en mijn partner zitten ook in een dergelijke situatie en als moeder niet wil dan wordt het een stuk lastiger. Dat je je dochter uiteindelijk mag zien is wel waarschijnlijk maar bedenk ook dat dit wellicht in een omgangshuis zal zijn de eerste tijd. Ook hangt er wat ik begrepen heb ontzettend veel van een rechter af. Mijn partner heeft ook geen erkenning en moeder wil niet meewerken. Ik ben benieuwd hoe lang het bij jou gaat duren maar maak je borst maar nat. Ik wens je heel veel succes en sterkte de komende tijd. Laat je niet gek maken!

Goed dat je op weg bent. Houd alvast voor ogen dat de weg een lange frustrerende zal zijn. Ik had vorige week een uitspraak rechter verwacht, ben daar al de hele week nerveus over. Vandaag dus advocaat gebeld... uitstel. Weer een weekje extra wachten. Je zit (of ik iig) zit je continu op te vreten door de onzekerheid waar je in verkeerd. Ik probeer zoveel mogelijk dingen te doen om de gedachten te verzetten, maar dat blijft moeilijk, ik ben er in mijn hoofd volcontinu mee bezig. En het onrecht is niet te begrijpen..

Naast de ellende die je hebt ondervonden nu dus ook een aantal positieve aspecten...
En wat je werk betreft...mijn zoon,in eerste instantie bijna verzopen in alle ellende,heeft al in een vrij vroeg stadium ingezien dat het werk dan juist voor een stuk afleiding kan zorgen...
En dat hij niet bij de pakken neer gaat zitten en zijn collegaas indirect daardoor de dupe van laat worden,want zij moeten een stap extra doen om de tent te runnen en collegaas zijn vaak niet te beroerd om dat te doen,maar zoiets moet niet te lang gaan duren.
Nu vindt hij een weerwoord,leert andermans ervaringen kennen en geniet respect.
Zelfs de onderzoekende raadsmedewerker liet zich in bewonderenswaardige bewoordingen uit tijdens het eerste gesprek en daar doet hij uiteindelijk ook zijn voordeel mee...en zoiets doet jezelf toch ook goed?
Met zulke zaken is het ook vaak zo,dat het totaal onverwachts op je pad komt..dan is het behoorlijk schrikken en alle hans aan dek om je te herpakken,zoals de Vlamingen zo mooi kunnen zeggen.
Maar de kans is zeker aanwezig dat al die ellende wel eens louterend kan gaan werken,m.a.w. dat je er als persoon beter uitkomt dan je er in gaat.
Als ik zie hoe mijn zoon ,ondanks of misschien wel dank zij al die ellende zodanig geestelijk is gegroeid dat Dwaze opa hem zelfs meer is gaat respecteren en als volwaardige gespreksparner is gaan zien...dat is toch maar allemaal winst en mooi meegenomen.

Ik zie de positieve aspecten ook goed in. Het vervelende is alleen dat het zo lastig uit je hoofd te zetten is dat je vader bent geworden maar op korte termijn nog geen optie hebt om je eigen kind te zien. Dat valt gewoon heel zwaar. Moet nog even de juiste draai vinden om daar mee om te gaan en te hopen op de goede toekomst.

Ondertussen heb ik een gesprek gehad met mijn advocaat. Deze heb ik hele lijsten met gespreksgeschiedenis doorgestuurd tussen mij en mijn ex-partner. In deze gesprekken komt heel vaak naar boven dat ik initiatief neem met het vragen hoe het gaat, qua zowel de zwangerschap/gezondheid van moeder als de baby. Hieruit is zij steeds terughoudend gebleven. Ze geeft zelf aan dat ik haar 9 maanden lang in de steek heeft gelaten. Dat kan hiermee gelukkig van tafel worden geveegd. (erg handig het altijd bewaren van smsjes en whatsapp gesprekken)

Mijn advocaat gaf aan dat rechters de laatste tijd erg kijken naar het feit dat het beste is voor het kind om zowel vader als moeder in de omgang te hebben. En dat ik hiermee een grote kans maak op omgang en erkenning.

Inmiddels is er een eerste brief verzonden naar mijn ex-partner waarin wordt aangegeven dat ik het graag onderling wil oplossen zonder tussenkomst van een rechter. Ik heb stille hoop dat ze hier toch op in wilt gaan. Al verwacht ik het niet.

Het is in ieder geval al een enorme last van mijn schouders dat de eerste stappen zijn gezet.