Borderline - weg met ouderlijk gezag?
Geplaatst: 10 dec 2013, 11:56
Ik ben nieuw op dit forum en het onderwerp 'Borderline' leeft hier behoorlijk. Gelukkig maar, want enkele verhalen die ik heb gelezen zijn een feest van herkenning. Ik zal kort proberen mijn situatie te schetsen.
Sinds 2007 ben ik samen met mijn vriendin. Een leuke meid, maar met een problematische jeugd: geestelijke en soms ook lichamelijke mishandeling. Ik onze begintijd heeft ze me hier al over verteld en dat ze het hier nog altijd moeilijk mee heeft. Ik wist aanvankelijk niet welke gevolgen dit op haar persoonlijkheid had. Wel kon ze drama maken om kleine zaken waarvan ik dacht: "Staat de reactie nu wel in verhouding met dat wat is voorgevallen?". Maar goed, wanneer je nog met z'n 2-en bent, neem je makkelijker afstand van elkaar en geef je elkaar ruimte om tot rust te komen.
We hebben samen inmiddels twee kinderen. Mijn vriendin is een goeie moeder die erg hard haar best doet om het vooral anders te doen dan haar ouders. Dat gaat goed, ze is liefhebbend en doet alles voor haar kinderen.
Naar mij toe is ze sterk wisselend: ze kan heel goed voor me zorgen en me van tijd tot tijd verassen.
MAAR: het is op eieren lopen. Ze is een wandelende open zenuw waar je heel voorzichtig mee moet omgaan. Ze is kwetsbaar, onzeker, nerveus en angstig. Ik moet goed oppassen hoe ik kijk, praat en vragen formuleer. Als ze boos wordt, verandert ze in een duivel die ver over haar eigen grenzen gaat. Overigens nooit in het bijzijn van de kinderen, die gelukkig (nog wel) verstoken blijven van haar uitbarstingen. In het verleden heeft is ze me twee keer te lijf gegaan en bij naderend onheil ga ik het liefst een blokje om. Ik merk dat ik thuis zo weinig mogelijk zeg om uitbarstingen te voorkomen.
En uiteindelijk is het allemaal mijn schuld.
Sinds een jaar doe ik veel onderzoek naar Borderline. Ik heb zelfs tegen mijn vriendin gezegd dat ik denk dat dit bij haar aanwezig is, maar in plaats daarvan ben ik degene die van alles bij haar 'trigger'. Wel is ze een keer naar een psycholoog geweest naar aanleiding van een fysieke aanval van haar en toen kreeg ze te horen dat ze problemen heeft met de regulatie van haar emoties (=Borderline). Een officiële diagnose is nooit gesteld en ik denk dat die er nooit zal komen.
Nu ben ik natuurlijk niet van plan mijn leven op deze manier te blijven leiden/lijden, maar met twee kinderen en een in potentie zeer rancuneuze vriendin is weggaan erg moeilijk. Ik verwacht niet dat, wanneer het zover is, we als volwassenen in goed overleg een ouderschapsplan opstellen. Die illusie heb ik al lang niet meer. Aangezien ik -stom, stom, stom- geen ouderlijk gezag heb over mijn kinderen, is de situatie alleen nog maar moeilijker.
Een plan heb ik wel, een meerjarenplan, dat wel.
Ik ben van plan in een goed periode, meestal de zomer wanneer zij een lange vakantie heeft een doorgaans voor haar doen relaxed is, de papieren voor het ouderlijk gezag laat tekenen. Hiervoor moet ik echt het juiste moment kiezen.
Daarnaast ben ik iets van plan waarvan ik niet zeker ben of ik dit wel zou moeten doen, maar nood breekt wetten in dit geval (hou ik mezelf maar voor). Aangezien zij in een heel slechte bui ook fysiek agressief kan worden, wil ik dit met een verborgen camera opnemen. Hoe en wat weet ik nog niet precies, maar ik hoop dat ik hiermee mijn positie verstevig bij vertrek en de hare verzwak.
Mijn vraag concreet is: zou een geheime video-opname van haar fysieke aanval de rechter kunnen doen besluiten haar uit de ouderlijke macht te zetten? Ik kan er nog niet zoveel over vinden op internet namelijk. Misschien moet ik mijn situatie eens neerleggen bij een advocaat.
Wat zijn jullie ervaringen met een Borderliner als moeder van je kinderen?
Sinds 2007 ben ik samen met mijn vriendin. Een leuke meid, maar met een problematische jeugd: geestelijke en soms ook lichamelijke mishandeling. Ik onze begintijd heeft ze me hier al over verteld en dat ze het hier nog altijd moeilijk mee heeft. Ik wist aanvankelijk niet welke gevolgen dit op haar persoonlijkheid had. Wel kon ze drama maken om kleine zaken waarvan ik dacht: "Staat de reactie nu wel in verhouding met dat wat is voorgevallen?". Maar goed, wanneer je nog met z'n 2-en bent, neem je makkelijker afstand van elkaar en geef je elkaar ruimte om tot rust te komen.
We hebben samen inmiddels twee kinderen. Mijn vriendin is een goeie moeder die erg hard haar best doet om het vooral anders te doen dan haar ouders. Dat gaat goed, ze is liefhebbend en doet alles voor haar kinderen.
Naar mij toe is ze sterk wisselend: ze kan heel goed voor me zorgen en me van tijd tot tijd verassen.
MAAR: het is op eieren lopen. Ze is een wandelende open zenuw waar je heel voorzichtig mee moet omgaan. Ze is kwetsbaar, onzeker, nerveus en angstig. Ik moet goed oppassen hoe ik kijk, praat en vragen formuleer. Als ze boos wordt, verandert ze in een duivel die ver over haar eigen grenzen gaat. Overigens nooit in het bijzijn van de kinderen, die gelukkig (nog wel) verstoken blijven van haar uitbarstingen. In het verleden heeft is ze me twee keer te lijf gegaan en bij naderend onheil ga ik het liefst een blokje om. Ik merk dat ik thuis zo weinig mogelijk zeg om uitbarstingen te voorkomen.
En uiteindelijk is het allemaal mijn schuld.
Sinds een jaar doe ik veel onderzoek naar Borderline. Ik heb zelfs tegen mijn vriendin gezegd dat ik denk dat dit bij haar aanwezig is, maar in plaats daarvan ben ik degene die van alles bij haar 'trigger'. Wel is ze een keer naar een psycholoog geweest naar aanleiding van een fysieke aanval van haar en toen kreeg ze te horen dat ze problemen heeft met de regulatie van haar emoties (=Borderline). Een officiële diagnose is nooit gesteld en ik denk dat die er nooit zal komen.
Nu ben ik natuurlijk niet van plan mijn leven op deze manier te blijven leiden/lijden, maar met twee kinderen en een in potentie zeer rancuneuze vriendin is weggaan erg moeilijk. Ik verwacht niet dat, wanneer het zover is, we als volwassenen in goed overleg een ouderschapsplan opstellen. Die illusie heb ik al lang niet meer. Aangezien ik -stom, stom, stom- geen ouderlijk gezag heb over mijn kinderen, is de situatie alleen nog maar moeilijker.
Een plan heb ik wel, een meerjarenplan, dat wel.
Ik ben van plan in een goed periode, meestal de zomer wanneer zij een lange vakantie heeft een doorgaans voor haar doen relaxed is, de papieren voor het ouderlijk gezag laat tekenen. Hiervoor moet ik echt het juiste moment kiezen.
Daarnaast ben ik iets van plan waarvan ik niet zeker ben of ik dit wel zou moeten doen, maar nood breekt wetten in dit geval (hou ik mezelf maar voor). Aangezien zij in een heel slechte bui ook fysiek agressief kan worden, wil ik dit met een verborgen camera opnemen. Hoe en wat weet ik nog niet precies, maar ik hoop dat ik hiermee mijn positie verstevig bij vertrek en de hare verzwak.
Mijn vraag concreet is: zou een geheime video-opname van haar fysieke aanval de rechter kunnen doen besluiten haar uit de ouderlijke macht te zetten? Ik kan er nog niet zoveel over vinden op internet namelijk. Misschien moet ik mijn situatie eens neerleggen bij een advocaat.
Wat zijn jullie ervaringen met een Borderliner als moeder van je kinderen?