Dat is dan positief om te lezen dat je uit het juiste hout bent gesneden. Het is sowieso in het belang van de ontwikkeling van kinderen dat ze contact hebben met beide ouders. De oudste komt er wellicht later nog wel op terug.
Rachel schreef:
Hij zal eerst met zichzelf aan de slag moeten en ook ik heb een hoop huiswerk te doen...
Wie weet...
Wellicht is maatschappelijk werk een optie om alles eens in kaart te brengen en te gaan werken aan zaken die scheef zitten?
Ik weet ook lang niet alles, maar door gemaakte fouten uit het verleden, probeer ik anderen op een positieve manier te helpen.
Dingen die scheef zitten zijn ws de reden vd scheiding...
Ik heb mij ingezet om dit te doen in ons huwelijk...
Nu is het mosterd na de maaltijd...
Ik sta open voor verzoening maar dan wel om onze beloftes nieuw leven in te blazen, je weet wel, tot de dood ons scheidt...
Anders niet, dit is mijn grens...
Ik gedraag mij correct, stimuleer de kinderen richting hun vader, maar een 'wij samen' is er niet...
Het is helder voor de kinderen, die weten waar ze aan toe zijn...
De jongste logeert bij hem, een weekend in de twee weken, dat gaat redelijk...
Wil mijn man haar vaker zien dan kan dat...
De band met de oudste zal moeilijk blijven, zij geeft aan dat zij en haar zusje niet belangrijk genoeg zijn om voor te vechten en ze krijgt geen erkenning bij haar vader, hij begrijpt het zelfs niet en roept dat zij een prima band hebben en zij zegt dat hebben we niet, je was er de afgelopen 12 jaar niet voor mij...
Ik heb heel veel meegemaakt met mijn man, vermoed veel maar hij wil zich niet laten testen...
Maar voor mijn trouwbelofte had het geen verschil gemaakt...
In voor en tegenspoed...
Ik heb niet actief meegewerkt aan de scheiding en onderteken de scheidingpapieren ook niet, ik kan dat niet verantwoorden i.v.m. mijn normen en waarden en ook niet naar de kinderen, zij weten ook dat ik dit niet wilde.
Die scheiding zal er komen ook zonder mijn krabbel, daar leg ik mij dan bij neer...
Ik wil gewoon geen bloed aan mijn handen want ja zo ervaar ik dat...
En zo staat iedereen er weer anders in...
Rachel schreef:Ik heb niet actief meegewerkt aan de scheiding en onderteken de scheidingpapieren ook niet, ik kan dat niet verantwoorden i.v.m. mijn normen en waarden en ook niet naar de kinderen, zij weten ook dat ik dit niet wilde.
Daar maak je wel een bescheiden statement mee, maar de scheiding kan je daar niet mee voorkomen. Als een van de twee de scheiding aanvraagt met als reden dat het huwelijk duurzaam is ontwricht dan zal de rechter de scheiding uitspreken.
Ik weet ook lang niet alles, maar door gemaakte fouten uit het verleden, probeer ik anderen op een positieve manier te helpen.
Ja een statement inderdaad...
En die scheiding komt er...
Zou mijn man gebleven zijn was het treiteren en vreemdgaan doorgegaan...
Een ontmoedigingsbeleid waarbij hij hoopte dat ik de handdoek in de ring zou gooien en hij in zijn slachtofferrol zou kunnen blijven...
Hij is ziek en hij zal ondervinden dat zijn depressies er altijd al waren en in hemzelf zitten...
Hopelijk wordt hij snel beter en krijgt hij inzicht, hij is na die buitenechtelijke relaties nog steeds niet gelukkig...
Eerst zal hij van zichzelf moeten gaan houden en inzien dat hij veel in zich heeft, dan pas kan hij van een ander houden...
Tja ik sluit af met deze spreuk: Beschadigde mensen, beschadigen mensen...
Fijn weekend!
Liefde moet van 2 kanten komen. Nogmaals ik begrijp wat je bedoelt en vindt het ook niet normaal als mensen elkaar zomaar in de steek laten nadat ze elkaar van alles hebben beloofd. Maar door de scheiding tegen te houden benadeel je jezelf financieel en ook je kinderen. Je hebt namelijk recht op een ouderkop van € 3.050,00 op jaar basis (= € 254,17) per maand en je hebt recht op huurtoeslag (ca. € 315,00) en kinderbijslag van € 91,26 per kind indien het kind ouder is als 12 jaar. Tel dat op bij de € 900,00 op en dan kom je er financieel anders voor te staan.
Het is moeilijk om los te laten maar voor jezelf en de kinderen is dat beter. De kinderen zien liever een moeder die goed voor haar zelf kan zorgen en weer het geluk vindt als een moeder die maar terug blijft kijken. Kijk naar voren en niet naar achteren, laat gaan.
Dat is inderdaad de weg plus op een gegeven moment aan de kinderen het enige juiste opvoedkundige signaal geven door niet meer het handje op te houden, maar zelf te gaan werken.
Ik weet ook lang niet alles, maar door gemaakte fouten uit het verleden, probeer ik anderen op een positieve manier te helpen.
Als je gaat werken dan krijg je ook nog een extraatje namelijk de inkomensafhankelijke combinatiekorting en buiten dat je wordt afgeleid. Je komt in een andere omgeving terecht, leert andere mensen kennen. Wie weet hoe fijn je dat gaat vinden.
