Hoe ik mijn borderliner op de knieën kreeg (vooralsnog dan)

Wat is borderline. Waarmee moet men rekening houden. Wat kan men er tegen doen. Waar is hulp te krijgen.
Alle topics met dit onderwerp kunnen hier geplaatst worden
Plaats reactie
RemcoKL
Nieuwe schrijver
Nieuwe schrijver
Berichten: 9
Lid geworden op: 10 dec 2013, 11:28

Hoe ik mijn borderliner op de knieën kreeg (vooralsnog dan)

Bericht door RemcoKL »

Vooraf: de moeder van mijn kinderen is geen gediagnosticeerde borderliner en ze is bovendien een liefhebbende moeder. Wel heb ik in acht jaar tijd voldoende ervaring opgedaan en informatie ingewonnen met betrekking tot structureel falende emotieregulatie van mijn partner wat niet zelden leidde tot zaken die ik de bezoekers van dit forum niet nader hoef uit te leggen.

Net wanneer je dacht niet dieper te kunnen zinken, diende zich de volgende crisis weer aan. En jezelf maar afvragen of die vrouw écht niet doorheeft dat haar reacties in geen enkele verhouding staan tot de realiteit? Mentaal opgevreten, dat vind ik de 'mooiste' benaming voor een jarenlange 'relatie' met iemand die voor geen enkele rede vatbaar is en geen enkel gevoel van eigen verantwoordelijkheid heeft.

Vorig jaar zomer ben ik geestelijk ingestort en sindsdien gaat het, relatief gezien natuurlijk, veel beter met me. Ik zal uitleggen waarom en hoop hiermee iemand een hart onder de riem te kunnen steken. En dan met name diegenen die denken dat er geen uitweg is. Die is er wel, maar het vereist focus, discipline en strategisch denken.

Na mijn ineenstorting dacht mijn vriendin dat ik er doorheen zat vanwege ons zware gezinsleven (we hebben twee kinderen) en dat ik allerhande psychische problemen had door mijn jeugd, die overigens prima is verlopen, ik had me geen betere kunnen wensen. Haar jeugd daarentegen, vol met agressie en vernedering van moederskant, daar werd niet over gesproken. Althans, niet over de impact daarvan.

Welnu, ik begon een verhouding. Ja, een verhouding met een beeldschone vrouw. Zij wandelde mijn leven binnen en gaf me de afleiding die ik op dat moment zo hard zocht. Ik begrijp het als sommigen een verhouding moreel verwerpelijk vinden, maar voor mij was ze een reddingsboei in mijn negatieve leven. Die verhouding maakte me weerbaarder: bij elk drama die thuis moest ondergaan kon ik in mijn hoofd een middelvinger naar haar opsteken. Dat klinkt wellicht raar, maar geestelijk weerstand kunnen bieden aan een borderliner vereist nogal wat. En dat is een understatement.

Door me open te stellen aan die nieuwe, mooie vrouw in mijn leven kon ik me makkelijker emotioneel afsluiten voor mijn vriendin. Ik heb maanden lang door het huis geslopen om haar te ontwijken. Ze had het niet eens in de gaten.

Sinds enkele maanden woon ik alleen op een kamertje, niet ver van ons huis. Een bewuste keuze op het juiste moment. Na het zoveelste dieptepunt moest er afstand komen en ze vond dat ik maar tijdelijk ergens anders moest gaan wonen zodat zij rust zou krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik had ervoor kunnen kiezen om dit te weigeren, maar die strijd wilde ik niet aan gaan. Bovendien zie ik mijn kinderen nog elke dag en dat gaat doorgaans in goede harmonie met de moeder.

De tijd alleen heb ik aangegrepen om goed na te denken over een exit-strategie. Wat moest ik regelen om relatief ongeschonden uit de strijd te komen. Ik wilde namelijk voorgoed bij haar weg, maar zo goed en kwaad als het met deze personen gaat, is extreme voorzichtigheid geboden. Ik ken de horrorverhalen van vaders die hun kinderen niet meer mogen zien ongeacht hun wettelijk recht daartoe. Regel in ieder geval dat ouderlijk gezag, hoe diep je ook moet buigen voor mevrouw.

Bouw een netwerk en licht zoveel mogelijk mensen in de omgeving in. Je kunt naïef zijn, zeker wanneer kinderen in het spel zijn, maar liever niet. Bespreek niet uitgebreid de situatie, maar laat terloops wat los bij verschillende mensen. Ik heb de huisarts op de hoogte gesteld, meerdere malen gedurende het jaar, en ik heb nauw contact met mijn zwager. In emotionele crisistijd kunnen zij wellicht een belangrijke, de-escalerende rol spelen.

Het klinkt misschien cru, maar de-humaniseer haar. Niets is wat het lijkt: ze kennen zichzelf niet en houden niet van zichzelf. Koppel jezelf emotioneel los, maar waak voor het zombie-effect. Zie hier de symbolische betekenis van mijn buitenechtelijke relatie: ontspanning is uitermate belangrijk.

Sinds ik niet meer thuis woon, 'ziet' mijn vriendin plots allemaal kwaliteiten in mij en zegt ze dat ze van me houdt. Ik ben inmiddels wijs genoeg om te weten dat liefde = controle. Ze wil in relatietherapie om 'met een frisse start' te beginnen. Ik stond daar in eerste instantie welwillend tegenover totdat ik me realiseerde, en ik kreeg al signalen, dat de oorzaken van álle problemen tussen ons bij mij zouden worden gezocht.

En toen was het genoeg. Ik weet niet precies waarom, maar ik hou me stevig vast aan de gedachte dat dit het moment moest worden om definitief weg te gaan. Mijn exit moest worden voltooid om de simpele reden dat je linksom of rechtsom altijd de pineut zou zijn. En wetende dat het uitspreken van mijn wens naar haar om te scheiden de nodige risico's met zich meebrengt - we praten het immers niet rationeel als volwassenen uit - , ik besef me dat de komende maanden één groot tranendal wordt voor alle betrokkenen. Daar kunnen we gewoonweg niet omheen. Ik accepteer alle consequenties en verwacht een emotioneel inferno.

Ik realiseer me tegelijkertijd dat het 'slechts' mechanismen zijn. Wanneer je die analyseert en leert herkennen, dan ben je altijd een stapje voor. Ik weet dat na een vreselijke drama op vrijdagavond, waarna ik het huis min of meer uitvlucht, twee dagen erna wordt gecompenseerd door een bijna kinderlijke schaamte aan haar kant. En dan is ineens alles mogelijk.

Het is zo verdomde complex, maar ik zou adviseren de ziekte goed te bestuderen, win zoveel mogelijk informatie in. Ik heb duizenden online zoekuren erop zitten en honderden fora bezocht op zoek naar antwoorden. Ik bezit audio- en video-opnames van haar uitspattingen en talloze gedocumenteerde voorbeelden van haar gedragingen. Je weet immers maar nooit waar dit goed voor is.

Mijn exit-mail heb ik niet lang over hoeven nadenken. Ik kon gelijk gaan schrijven omdat ik wist dat ik er na een jaar planning klaar voor was. Ik ben emotioneel sterk genoeg omdat ik het onvermijdelijke niet meer vrees: ellende komt er toch, weken, maanden, zo niet jaren. Ik stel me daarop in, maar zet in op iets heel anders. Namelijk een gezonde relatief met de moeder van mijn kinderen in het belang van mijn kinderen. Hoe cliché ook, de zon zal en moet uiteindelijk weer gaan schijnen. Dat kan niet anders. We zijn fijne kerels en bovendien goede vaders en niemand heeft het recht ons af te pakken wat ons het meest dierbaar is. Ons zelfrespect, onze kinderen, ons leven. Dat we daarvoor hevig moeten gaan bloeden wanneer we onze demon verlaten, moeten we incalculeren en goed beslagen ten ijs komen om de schade te beperken.

Mijn exit-mail was dan ook oprecht positief, ook naar haar toe. Ik schreef haar dat ik haar niet langer ongelukkig wilde zien. Als zij niet inzag hoe zwaar haar problemen waren, dan had het voor mij niet langer zin. Ik wenste haar veel liefde en geluk en schreef haar dat ze altijd op me kon rekenen voor onze kinderen. Ik maakte haar ook duidelijk - op neutrale toon - dat zij me niet kon bieden wat ik nodig had.

Ze was kapot, compleet in de vernieling en heel klein. Ik, de man die ze jarenlang structureel geestelijk op de proef heeft gesteld, kiest ervoor om bij haar weg te gaan. Hoe durf ik, nadat zij in haar beleving zo goed voor me had gezorgd al die jaren. Want zo denkt ze, echt. Maar ik blijf positief en optimistisch en blijf aan haar benadrukken hoe geweldig het zal zijn wanneer we beiden een eigen huis hebben en de kinderen in goed co-ouderschap gaan grootbrengen.

Ik straal eindelijk rust uit en geniet meer dan ooit van mijn kinderen omdat ik weet dat ik ze hopelijk snel in mijn eigen huis kan ontvangen. Mijn vriendin ziet me weglopen, ontkoppelen en de controle langzaam, maar zeker naar me toetrekken. Ik voel me sterk omdat ik controle heb over de situatie vanwege een ijzersterke voorbereiding en de wil om uit deze situatie te komen. Door die houding ziet ze dat het me menens is, zonder dat ik daarbij vijandig ben, integendeel.

Ze vertelde me deze week dat ze tijdelijk stopt met werken in ze wil in therapie. Ze is nu kleiner dan ik haar ooit heb gezien. Ze vroeg me wat ze moest doen om aan mijn wensen tegemoet te komen. Iedere man met een vrouw als de mijne weet dat dit soort vragen zelden, zo niet nooit, aan ons worden gesteld. Ik mag voorwaarden stellen.

Ik heb haar een link doorgestuurd met een verwijzing naar een zeer intensieve therapie voor mensen met emotie regulatiestoornissen. Compromisloos. Het is dit of niks. Bewijs maar dat het je menens is. Doe je het niet, ook prima. Ben ik alsnog weg bij je. Ik spreek dit uiteraard niet naar haar uit, maar dit is wel mijn grondhouding. Ons gezin gaat bij een definitieve scheiding zonder meer door een potentieel heel pijnlijke periode, maar door nu eindelijk, na acht uitzichtloze jaren, de volledige controle te hebben over de situatie, is een hoop leed te voorkomen.

Ik wens alle mannen in mijn situatie dat ene moment toe waarop je je realiseert dat je gevangenschap in waanzin niet levenslang betekent. Je kunt eruit, maar niet zonder goede voorbereiding. Maak een stappenplan en weet waarvoor je het doet. Hou een einddoel voor ogen en wees ervan doordrongen dat je door een hel zal gaan wanneer je borderliner zich realiseert dat je je spullen pakt. Maar blijf rustig, kalm en vriendelijk, dat betaalt zich uiteindelijk terug hoe hard je ook moet incasseren. Veer mee, laat haar maar drama maken. Reageer niet op dreigementen, neem niet op als ze belt. Zie de mechanismen en patronen. Speel blufpoker, mijn ervaring is dat blaffende honden zelden bijten. Doen ze dit toch, schop ze keihard terug in hun hok door volledig in balans te blijven en keihard grenzen te stellen. Blijf stoïcijns volharden in alles en geef niet toe.

Wees sterk, wees moedig en vooral: wees niet meer bang.
aad1
Nieuwe schrijver
Nieuwe schrijver
Berichten: 5
Lid geworden op: 06 jul 2015, 16:09

Re: Hoe ik mijn borderliner op de knieën kreeg (vooralsnog d

Bericht door aad1 »

Heel goed verhaal, zeer veel herkenning in mijn situatie, ben benieuwd hoe het er nu bij u voor staat?
CA5CA5
Nieuwe schrijver
Nieuwe schrijver
Berichten: 5
Lid geworden op: 10 nov 2023, 04:28

Re: Hoe ik mijn borderliner op de knieën kreeg (vooralsnog dan)

Bericht door CA5CA5 »

Goed verhaal, dankjewel voor het delen - al is mijn reactie zoveel jaar later
Plaats reactie