Omgaan met vernedering

[papauit85]

Hallo vaders,

Ik wil graag weten hoe jullie met soortgelijke problemen omgaan.

Ik heb een dochter van 6 jaar, en ik heb haar inmiddels 3 jaar niet gezien. Ik heb haar erkend maar ik heb geen ouderlijk gezag. Ik heb in het verleden een gerechtelijke procedure gestart voor omgang met m'n dochter, alleen verliep dit altijd moeizaam omdat m'n ex niet met me communiceert. Ze negeert me tot op het bot. Ze liet alles altijd via haar ouders lopen en als m'n dochter bijvoorbeeld huilde en ik haar niet z.s.m. wist te troosten werd ze direct uit m'n handen gegraaid door m'n ex-schoonmoeder.

Vervolgens hebben we het een tijdje bij een omgangshuis geprobeerd, echter verliep dit ook moeizaam omdat ze haar afspraken niet nakwam. En het voelde voor mij zelf ook ongemakkelijk. Het is al zo denigrerend om je kind bij een omgangshuis te moeten zien, en dan zit er ook nog iemand op je vingers te kijken. Zo kan ik echt niet vrijuit van m'n kind houden. Ik weet niet hoe dat bij jullie is? Ik zag haar destijds 1 keer in de twee weken voor een uurtje. Toen bleek dat m'n ex wederom een afspraak had verzet, ditmaal om met haar familie een weekendje weg te gaan, ben ik woest geworden en heb ik Jeugdzorg opgebeld dat ik daar niet van gediend was. Jeugdzorg heeft dit heel kleurrijk in het rapport omschreven. Zo stond er bijvoorbeeld dat ik heel agressief overkwam. Geen woord over haar familie-uitje natuurlijk. Daarnaast stond erin dat het leek alsof ik er helemaal geen zin in had om mijn dochter te zien, terwijl ik leed aan depressies. Maar dat stond er ook niet bij natuurlijk. Ik durfde met dit rapport niet naar de rechter te stappen want als die mijn verzoek op dat moment had afgewezen had ik dat niet kunnen verkroppen en dan waren er hele nare dingen gebeurd. Vandaar ook dat ik het bijltje erbij neer heb gelegd. Ik ging er gewoonweg aan onderdoor.

Inmiddels zijn we drie jaar verder en ik ben er alsnog aan onderdoor gegaan. Onlangs ben ik in een psychose terecht gekomen en heb mezelf compleet voor schut gezet op Facebook door allemaal dingen te schrijven die je normaal alleen in een dagboek zet. En daarbij heb ik een minderjarig meisje gestalkt, zo vond de rechter later.
Ik had het meisje vijf jaar eerder leren kennen via de camping toen ik net weg was bij m'n ex, en ik had altijd goed contact met haar vader. We deden hetzelfde werk en hij nodigde me uit om een weekje of twee bij hun op de camping te komen. Hij wist dat ik het niet al te makkelijk had. M'n ex en ik hadden een tweeling maar we hebben 1 van de meisjes verloren. Dat speelde ook mee. En 1 van z'n dochters, die toen negen was, was destijds heel lief voor me. Dat was eigenlijk de eerste keer dat ik aan een kind gehecht raakte, omdat er destijds bij m'n eigen dochter een doodziek meisje naast lag en ik dat daarom niet direct kon. Ik heb die mensen daarna heel lang niet weer gesproken want ik ging ander werk doen en het contact verwaterde uiteindelijk.

En er kwam een moment dat ik op het punt stond om de handdoek in de ring te gooien.
Ik was net m'n vriendin kwijtgeraakt. Ze was de liefde van m'n leven en ze heeft 2,5 jaar bij me gewoond, maar ze is me afgepakt door dat tuig van de immigratiedienst omdat ik geen jaarcontract had, en ik daardoor niet in staat werd geacht om voor haar te kunnen zorgen. En toen moest ze terug naar Z-Korea. Dus ik was de wanhoop nabij en ik zocht naar een oplossing. Toen zag ik dat meisje weer voorbij komen op fb, en ik besloot een portret voor haar te maken. Zij en haar vader kwamen het schilderij later ophalen, en vlak daarna ging het helemaal mis met me. Alles wat ze op de camping voor me betekende kwam weer boven drijven en ik had geen idee hoe ik haar vader moest vertellen waar ik om verlegen zat.

En uiteindelijk heb ik haar maar twee lieve berichtjes gestuurd en een cadeautje gegeven. Ik weet namelijk zelf heel goed wanneer er sprake is van stelselmatigheid en wanneer niet. Maar ik moest het haar gewoon laten weten. Haar vader vroeg of ik daarmee op wilde houden en toen heb ik geprobeerd met haar vader te praten, maar ik was er met de kop allang niet meer bij. Dat kon hij inmiddels ook wel op Facebook lezen, want ik schreef openlijk dat ik van 'r hield, weliswaar op mijn tijdlijn, en zodoende begon hij te dreigen met politie. Maar ik wilde gewoon gehoord worden, al hadden m'n verhalen op dat moment helemaal geen samenhang meer. Ik was de kluts kwijt. En ik heb ze niet beledigd, eerder integendeel, maar ik heb mezelf wel grandioos voor schut gezet en al met al was dat voor de meervoudige kamer genoeg reden om mij gedwongen op te laten nemen, me vol te proppen met medicijnen, en vervolgens vier maanden in detentie te plaatsen omdat ik niet mee wilde werken.

En dat alles overkwam me, terwijl ik er in de afgelopen jaren alles aan heb gedaan om aan iedereen te laten zien dat ik in m'n dochters belang ben. Zo speel ik prof. gitaar, ik kan schilderen a la Da Vinci, ik kan schrijven en heb inmiddels zat levenservaring. Maar m'n ex en haar ouders kijken gewoon de andere kant op alsof ik niet besta. Pas als het misgaat, dan kijken ze en zeggen ze, zie je wel? Hetzelfde geldt voor de directeur van de school waar m'n dochter op zit. Die wil me niet eens op de hoogte houden, gewoon ''omdat het niet verplicht is.'' Ik weet helemaal niets van m'n dochter. Ik heb 1 foto. En zo werd de druk te groot, maar de rechter vond dat het kwam omdat ik wel graag een pilsje lust, dus die ben ik inmiddels ook kwijt. En het ergste van allemaal is dat de criminelen die me die dit aandoen vrijuit gaan en ik hier weer op af wordt gerekend.

Nu zit ik vast aan een langdurige behandelverplichting met hulpverleners die alleen maar poen aan me verdienen maar verder niets wezenlijks bijdragen, en ik heb daarnaast ook nog eens langdurig reclasseringstoezicht. Ik hoef nog net geen enkelband te dragen. En als je naar de feiten kijkt is het wel heel absurd. Die verdachten uit de Valkenburgse zedenzaak bijvoorbeeld, die komen weg met een taakstraf en ik word snoeihard afgerekend om een lullig wissewasje met een hele logische en verklaarbare reden. En ja, ik heb haar verteld dat ze een mooi meisje is en dat ik veel aan haar heb gehad op de camping, maar ik had er verder geen intenties bij en dat heb ik ook duidelijk aangegeven, want ze was nog maar 13. Ik wilde alleen een band met iemand, en het gevoel hebben dat ik voor iemand mocht zorgen. En nu ben ik ze voorgoed kwijt.

Maar goed, mijn behandelaars zijn d.m.v. opgestelde rapporten tot de conclusie gekomen dat ik 9 van de 10 keer intelligenter blijk te zijn dan hunzelf en ik krijg het vermoeden dat ik daarom geen gunfactor heb. Ze zien en horen allemaal wat ik kan, maar ik krijg TOTAAL geen steun. Alleen maar straf. En ze doen daarmee mij en m'n dochter tekort en dat ervaar ik als een gruwelijke misdaad, want ze zijn wel bij machte om daar wat aan te doen. En die verloren jaren komen nooit meer terug en voor je het weet kent ze me alleen nog van de verhalen en van wat schilderijen.

[Zus]

De titel van je post is treffend. Tips kan ik je niet echt geven. Als vader heb je de schijn tegen je, en met psychische problematiek al helemaal.

Even ervan uitgaand dat je de waarheid spreekt en dat het verder met jou wel goed zit: je hebt in deze situatie een olifantenhuid nodig. Iemand anders op dit forum noemde het incasseringsvermogen.

Succes en sterkte!