In de knoop
Geplaatst: 28 apr 2018, 13:04
Beste lezer,
Ik zit vreselijk in de knoop. En ik hoop dat er iemand is die mij kan adviseren. Mijn ex is in mijn ogen iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Sinds de geboorte van onze dochter in 2010 is onze relatie veranderd van harmonieus naar tegen elkaar. Voor mijn gevoel deed ik alles om iedereen gelukkig te houden in die relatie. De zorg voor onze dochter, zorg voor mijn ex, maar vergat mezelf. Hierdoor is er een soort van angststoornis ontstaan bij mij waardoor ik overleggen met haar bijna een traumatische ervaring vind. Echter, dit is wel nodig met het co-ouderschap. Ik krijg verwijt na verwijt. Alles is mijn schuld en wat ik ook doe, het is nooit goed of goed genoeg, nooit zoals zij het zou willen. Althans, zo komt het op me over. Elk telefoon gesprek verzandt in dreigementen, opdrachten en verwijten. En mijn schrik reactie is: verstarren en verstijven. Het laatste dieptepunt is dat mijn kwaliteiten als vader in twijfel worden getrokken en dat ik zelfs moet twijfelen of ik wel de vader ben... Dat raakt me tot in het diepste van mijn ziel.
Ik heb mijn advocaat al op de hoogte gesteld, maar juridisch zal er weinig aan de hand zijn. Zo slim is mijn ex ook wel.
Co-ouderschap lijkt niet te werken op deze manier maar ik sta voor mijn gevoel heel slecht om op eigen gelegenheid naar de rechter te stappen. En ik wil zo graag nog voldoende invloed hebben op de opvoeding, dat ik te bang ben om een omgangsregeling te treffen. Dat heb ik niet als er een weekendregeling wordt getroffen en als ik ga voor een omgangsregeling voor moeder, dan blijft het leven een hel... Zij zal dat nooit accepteren.
Heeft iemand een briljante ingeving??? Want ik ben redelijk wanhopig.
Ik zit vreselijk in de knoop. En ik hoop dat er iemand is die mij kan adviseren. Mijn ex is in mijn ogen iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Sinds de geboorte van onze dochter in 2010 is onze relatie veranderd van harmonieus naar tegen elkaar. Voor mijn gevoel deed ik alles om iedereen gelukkig te houden in die relatie. De zorg voor onze dochter, zorg voor mijn ex, maar vergat mezelf. Hierdoor is er een soort van angststoornis ontstaan bij mij waardoor ik overleggen met haar bijna een traumatische ervaring vind. Echter, dit is wel nodig met het co-ouderschap. Ik krijg verwijt na verwijt. Alles is mijn schuld en wat ik ook doe, het is nooit goed of goed genoeg, nooit zoals zij het zou willen. Althans, zo komt het op me over. Elk telefoon gesprek verzandt in dreigementen, opdrachten en verwijten. En mijn schrik reactie is: verstarren en verstijven. Het laatste dieptepunt is dat mijn kwaliteiten als vader in twijfel worden getrokken en dat ik zelfs moet twijfelen of ik wel de vader ben... Dat raakt me tot in het diepste van mijn ziel.
Ik heb mijn advocaat al op de hoogte gesteld, maar juridisch zal er weinig aan de hand zijn. Zo slim is mijn ex ook wel.
Co-ouderschap lijkt niet te werken op deze manier maar ik sta voor mijn gevoel heel slecht om op eigen gelegenheid naar de rechter te stappen. En ik wil zo graag nog voldoende invloed hebben op de opvoeding, dat ik te bang ben om een omgangsregeling te treffen. Dat heb ik niet als er een weekendregeling wordt getroffen en als ik ga voor een omgangsregeling voor moeder, dan blijft het leven een hel... Zij zal dat nooit accepteren.
Heeft iemand een briljante ingeving??? Want ik ben redelijk wanhopig.